نمیدونم چی شد که اینطور شدم
همش خونه ام حتی دیگه بزور از اتاق میام بیرون
روزا همش خوابم که اونم بخاطر اینکه وقتی ناراحتم میخوابم در اصل از واقعیت فرار میکنم
حال افسرده ها رو دارم انگار
بابام امروز میگفت نخواب انقد مریض میشی همش صدام میکرد از اتاق بیا بیرون میگفت بیا کارت دارم میخوام یکم حرف باهات بزنم کمی هم مامانو سرزنش کرد چون چند وقت باهاش بحث کردم
الان بخاطرش عذاب وجدان دارم.
بقول اون متنه: در من بسیاری چیزا ها از بین رفت که گمان میکردم تا ابد پایدارن...
چیکار کنم؟
منم برا فرار از واقعیت میخابم همیشه بد دردیه
برو پیش مشاور
چرا چی باعت شده به اینجا برسی؟
علت این افسردگیت چیه
والا چه بابای خوبی سبک بابای من حالا متفاوت هر وقت این حرکتارو میزنم ی انچنان دادی میزنی از بیرون که این چه وضعشه پاشو خودتو جمع کن که واقعا پا میشم خودمو جمع میکنم 😂
سلام شبت بخیر
اوضاعت امروز دقیقا شبیه من بود
تازه اصلا اینقدر اعصابم خورد بود همه چیز رو پرت می کردم ، سشوارو پرت کردم الآنم نمیدونم سالمه یا نه نمیدونم چی شده بود خیلی حالم بد بود همش گریه می کردم
حال خودم که خراب بود حال بقیه رو هم خراب کردم الان خیلی پشیمونم
بدبختی اینه کنکوریم هستم
مشکلت چیه؟ بخاطر پدرت بیا بیرون و نخواب گناه داره نمیدونی چی میکشه.زمدگی همیناست اینکه پدرت مادرت و خانوادت کنارتن هیچی بهتر از این نبست
یکم اترزی بده به خودت و بیا تو حمع حرف بزن میبنی حالت بهتر شد مطمین باش
منم همینم روزی ۱۵ ساعت میخوابم
علت اصلیش اینکه بین اون چیزی که میخوام باشم و چیزی که هستم فاصله هست،و ترس اینکه نرسم منو داغون میکنه
یه مدت درگیر مقایسه و نگاه قضاوت گرانه به زندگیم شدم که دست خودمم نبود و حالمو بد کرد
همه اینا و پشت کنکور بودن و فکرو خیالای رفته رفته منو زمین زد.
میدونم رفتارم اشتباس،زیادی یه مدته منزوی شدم طوری که دیگه تحمل جمع و شلوغی رو انگار ندارم...
سعیمو میکنم خودمو بهتر کنم ولی خب سخته
