شبا به امید اینکه صبح بیدار نشم می‌خوابم...
و صبح دلم میگیره که بیدار شدم...
این ناامیدی که توی قلبِ جوانم ریشه کرده ذره ذره آبم می‌کنه...
کاش نبودم
کاش نباشم...
تحمل این جسم سنگین از غم و روح خسته دیگه در توانم نیست...
به این امید که صبحی نباشه می‌خوابم..
شب بخیر :)
یاد پارسال خودم افتادم، چقدر در لجن بودم و چه روزهایی گذروندم
من با همین دیدگاه ۲۴ ساعت قبل همین موقع چند تا قرص زدم تو رگ به امید اینکه نیست و نابود شم اون لحظه که مرگ اومد جلو چشام فهمیدم چقد دلم میخواد زندگی کنم تو تاپیکام هست خواستی بخون همون تاپیک که قسم امام حسین دادم چند تا استامینوفن دوز بالا خوردم کم مونده بود پرواز کنم که امام حسین پرتم کرد پایین
🥲💔
من به یه دلیل رسیدم
اینکه باید زاویه دیدم رو به دنیا، ادم ها، تغییر میدادم.... حس میکنم من رو ادم والاتری کرد اون همه درد.... نسبت به لذت مادی دنیا عقب تر رفتم ... ببین شاید مث شفا بود .... اونا اتفاقات من رو در چشم بقیه خار کرد.... دشمنام شاد شد شدن و دوستانم ناراحت.... ولی چ میشه کرد
