آخ که چقدر حرفت برام آشناست…
خودمم یه زمانی دقیقاً همینطوری بودم، یکی یه حرف کوچیک میزد، کل روزم خراب میشد. هی تو ذهنم میچرخید، هی خودمو سرزنش میکردم که چرا فلانجور بودم یا چرا اون اینو گفت…
ولی یه جایی فهمیدم که حرف مردم هیچوقت تموم نمیشه. تو بهترین هم باشی، یکی پیدا میشه که یه چیزی بگه. همیشه یه نفر هست که بخواد حالتو بگیره. واقعاً نباید بذاری صدای بقیه، صدای خودتو خاموش کنه.
کاری که من کمکم یاد گرفتم این بود که هر وقت یه چیزی ناراحتم میکرد، به خودم میگفتم:
«خب، اون آدم شاید خودش حالش خوب نبوده، شاید اصلاً از روی عقده یا حسادت گفت، من چرا باید حالمو بسپرم دست اون؟»
تمرین میخواد ولی شدنیه.
تو فقط باید ارزش خودتو بدونی، وقتی خودتو قبول کنی، قضاوت بقیه میشه صدای پسزمینه، نه اصل ماجرا.
یه نکتهی دیگه هم بگم، بعضی وقتا خوبه با خودت مهربونتر باشی. خودتو بابت فکر کردن به این چیزا سرزنش نکن، تو آدمی، احساس داری. فقط کمکم یاد بگیر که چی رو بذاری تو دلت و چی رو ول کنی بره.
هر وقت دلت خواست بازم حرف بزنیم، من هستم 🌿❤️