نامــــت جــــاویــد ای وطــن، صبـــح امیــــد ای وطــــــــن/ جلــــوه کــــن در آسمـــان، همچـــو مهـــر جــــاودان * وطــن ای هـــستیِ من، شــور و ســرمــستیِ مــن/ جلـــوه کــن در آسمـــــان، همچـــو مهــــرِ جـــاودان* بشـــنو ســوزِ ســوخنم، که هـــم آوازِ تــو منــم/ همــــهٔ جــان و تنـــم، وطنــــم، وطنــــــم، وطنــــــــم، وطنـــــــــــــــم* در این خاک زرخیز ایران زمین، نبودند جز مردمی پاک دین* همه دینشان مردی و داد بود، و ز آن کشور آزاد و آباد بود* چو مهر و وفا بود خود کیششان، گنه بود آزار کس پیششان* همه بنده ناب یزدان پاک، همه دل پر از مهر این آب و خاک* بزرگی به مردی و فرهنگ بود، گدایی در این بوم و بر ننگ بود* کجا رفت آن دانش و هوش ما... که شد مهر میهن فراموش ما* به یزدان که گر ما خرد داشتیم، کجا این سر انجام بد داشتیم*
