ولی همیشه وقتی حرف میزدم اطرافیان با لحنی عاجزانه میگفتن تروخدا آرومتر جیغ بزن
بعد من با خودم میگفتم من که جیغ نمیزم حرف میزنم
بعدش اصلا اگر جیغ بزنم چجوری آروم جیغ بزنم
و خلاصه که همیشه از حنجره ی من در دبستان به عنوان بلندگو برای برنامه ها استفاده میشد
