در مورد مادرهاتون

من پدرم سالهاست که فوت شده 

مادرم ما رو بزرگ کرده ولی خب ما بچه نبودیم و می تونستیم از پس خودمون بربیایم 

زندگی سختیای خودشو داره ولی هیچوقت پشتوانه نبوده برای ما خواهرها 

اما برای برادرهام خیلی به فکره و همش به فکره آیندشونه 

هر کدوم از دخترها که ازدواج کردیم خیالش راحت شد 

حسرت دخترهایی رو میخورم که مادرشون زنگ میزنه میگه امشب پاید بیاید اینجا 

یا یه مربایی سبزی ای چیزی درسته کنه بهمون بده 

اصلا ازین کارا نمیکنه 

همشم میگه اینجام درد می کنه اونجام درد می کنه 

دلم برای خودم و خواهرهام میسوزه . خدا پدرمون رو گرفت . مادرمون هم اینطوری . یدونه فامیله باشعورم نداریم 

همه برای خودشون زندگی کردن و اصلا محبه عمو و دایی و خاله نداشتیم 

دوست داشتم حداقل مادرم بچه هاشو حمایت می کرد اما نکرد 

حالا عذاب وجدان دارم . میگم اگر یه روزی به کمک من احتیاج داشته باشه من از ته دلم نمیتونم کاری براش انجام بدم 

لطفا نگید مادره و احترامش واجبه 

این پدر و مادرها هستن که باید همیشه حمایتگر باشن نه بچه ها 

من چیزه زیادی ازش نخواستم