چرا مقابل اتفاقات وحشتناک هم دیکه نمیتونم گریه کنم؟ فقط حس میکنم یه ضربه‌ی مهلک و کاری بهم وارد شده انگار هیچ حسی ندارم ادراک حسیمو از دست دادم از سوگ پدرم شروع شد و بعدش شکست عاطفی
انگار دیگه هیچی نمی‌فهمم یا خودمو گول زدم سرپوش گذاشتم روی واقعه و از باز کردن سرپوش و رویا رو شدن با اصل داستان فراریم و نمیخوام باور کنم
دچار انجماد درونی شدم چون میدونم با زار زدن هم مشکلم حل نمیشه خیلی منطقی شدم رباط شدم
وای منم بخدا
این خیلی بهتر از زود رنج بودن و اشکت دم مشکت بودنه داری پخته میشی فقط مواظب باش افسرده نشی
مگه همه باید همیشه گریه کنن
پدرم که فوت کرد حتی تو خاکسپاری گریه نکردم مات و مبهوت بودم بدنمم کاملا گرم بود انگار نمی‌فهمم چی شده یا از حجم بزرگ درد مغزم نابود شده بیحسی رو پیش گرفته
همه دورم کرده بودن خجالت می‌کشیدم بگم بدنم سرد نیست فشارم نیفتاده کاملا آرومم
از همون روز این حالتام شروع شدن
قبل خاکسپاری حتی نرفتم سردخانه به قدری حالم بد بود و فشار استرس و شوک وحشتناک بزرگی که بهم وارد شده بود
فکر کردم نمیتونم برم خاکسپاری ولی به محض ورود به سالن عروجیان آرامش عمیقی بهم وارد شد وقتی پدرمو دیدم تمام اون ترسا به آرامش بدل شد آرامش مطلق
