ماجرا های من و کراش دوران نوجوونیم🦦🍹

نوجوانی، سال‌های عجیبی‌ست در زندگی اشرف مخلوقات!
سال‌هایی که هورمون‌ها با فرماندهی کامل، کنترل مغز را در دست دارند.
نوجوانی سرزمینی‌ست که عقل در آن مرخصی‌ست، هورمون‌ها پادشاه‌اند، و قلب، بی‌هیچ درایتی فرمان می‌برد و رؤیاپردازی، بر تخت سلطنت می‌نشیند.

در این دوران، آدمی گاه به اموری دل می‌بندد که پس از عبور از آن ایام، نه تنها اسباب خنده‌ی خود و اطرافیان، بلکه مایه‌ی شگفتی خویشتن می‌شود.
و من اکنون، در کمال آگاهی و رضایت خاطر، پرده از یکی از خجسته‌ترین و البته تباه‌ترین فصول زندگانی‌ام برمی‌دارم و شما را مهمان یکی از تابلوهای نقاشی از تباه ترین کار عمرم می‌کنم.

این خاطره، بخشی‌ست از اتوبیوگرافیِ سراسر افسوس‌بارِ بنده‌ی حقیر، که امیدوارم هرگاه در زندگی‌تان به ورطه‌ی یأس نزدیک شدید، یاد این روایت بیوفتید و به خودتان امیدوار شوید و با خودتان بگویید:
«پس هنوز جا برای تباه‌تر بودن هست!»

بنده در انتخاب معشوق، همواره سلوکی خلاف عرف و عقل داشته‌ام.
در تمام طول زندگی‌ام، با افتخار و سربلندی، در مسابقات "بدسلیقگی در انتخاب معشوق" از طرف دوستانم مدال طلا گرفته‌ام.
من در تمام سال‌های عمر، به انتخاب‌های عاشقانه‌ی مضحکم شهره بودم.
دوستانم بارها گفته‌اند:
«تو همه‌چیزت خوبه، فقط سراغ کسایی می‌ری که حتی سگ هم روشون کراش نمی‌زنه!»
و الحق که اغراق نمی‌کردند.
من همواره شهره بودم میان دوستان، به آن‌که دل می‌سپرد به کسانی که هیچ‌کسی به آن‌ها دل نمی‌سپرد.

در روزگاری که دلبستگی به چهره‌های جذاب، موزیسین‌های محبوب یا بازیگران خوش‌پوش امری طبیعی می‌نمود، من دلم را به کسی سپردم که چون نامش را بر زبان می‌آوردم، پرسشی بدیهی در چهره‌ی مخاطب نقش می‌بست:
«کی هست اصلاً اینی که می‌گی؟»
و آن مرد، کسی نبود جز شهاب عباسی!

اما این، تنها دلبستگی ساده‌ای نبود.
من، در خلوص نوجوانانه‌ام، سودای تشکیل خانواده با او و صاحب دو فرزند شدن (یک دختر، یک پسر) در ذهنم می‌پروراندم.
با مشورت هم‌کلاسی‌های تباه  تر از خودم (که اگر منطق من گاهی به مرخصی می‌رفت، منطق و عقل آن‌ها در استراحت مطلق به سر می‌برد)، حتی نام فرزندان آینده‌ام از شهاب عباسی را نیز انتخاب کرده بودیم:
عطرین عباسی (به معنی دختر خوش‌بو)شروین عباسی (نام پسرم را با اسم پدرش ست کرده بودم، باشد که مانند پدرش نام‌آور باشد)

شاید خنده‌دار باشد، اما دغدغه‌ام نه پذیرش او، که مخالفت پدرم با اختلاف سنی بیست‌وشش‌ساله‌مان بود!
من باور داشتم که پس از کنکور، همه‌چیز مسیر خود را خواهد یافت… تنها باید پدر را راضی می‌کردم!

چه بسیار شب‌هایی که سرم را روی بالش گذاشتم و به لحظه‌ای اندیشیدم که پس از کنکور، با افتخار دست در دست ایشان خواهم نهاد و با پدر، درباره‌ی تفاوت نسلی گفت‌وگو خواهم کرد تا در نهایت، پدرم را راضی کنیم با وصلت این دو کبوترِ به‌ظاهر عاشق موافقت کند!
اما من تنها به رؤیا اکتفا نکردم.
از قدیم گفته‌اند: «توی حرف که همه عاشقند، عاشق واقعی آن است که عمل کند نه فقط حرف بزند.»
من نیز تصمیم به عمل کردن گرفتم.

دست به گوشی شدم و خطاب به "شبکه‌ی مستند"، در پیامکی نوشتم:
«خواهش می‌کنم مستندی از زندگی هنرمند گران‌قدر، آقای شهاب عباسی تهیه فرمایید.»
طبیعی‌ست که شبکه‌ی مستند پاسخی نداد.
طبیعی بود...
شبکه‌ی مستند کارش پخش مستند از حیوانات و گیاهان بود و علاقه‌ای به ماجراهای قلبی یک نوجوان نداشت.
آن‌چنان بعید بود که از زندگی شهاب عباسی مستند بسازند که پخش "انیمیشن راپونزل" از شبکه‌ی خبر بعید می‌نمود!
اما من، شکست‌خورده‌ی عاشق، رو به شبکه‌ی "شما" آوردم.
آنجا برنامه‌ای پخش می‌شد به نام "شکرپنیر"، تورکی‌زبان، که من حتی یک کلمه‌اش را نمی‌فهمیدم…
اما می‌دیدم.
(رجوع شود به برنامه‌ی شکرپنیر از شبکه‌ی شما)

روزانه ده پیام تشکر می‌فرستادم به شبکه‌ی شما!
تشکر از پخش آثار فاخر "هنرمند خوب کشورمان، آقای شهاب عباسی".
نه برای محتوا، که برای "وجودِ شهاب عباسی".

تا آن روز زمستانی که از امتحان در ماه بازگشتم و مادرم آرام گفت:
«از شبکه‌ی شما تماس گرفتن، گفتن پیام دادید و فلان... منم گفتم احتمالاً دخترم بوده، وقتی برگرده می‌گم باهاتون تماس بگیره...»
با چشمانی خیس از اشتیاق گفتم:
«وااای! یعنی شاید خودش بود؟! شاید صدای شهاب بود؟!»
دل‌تپیده و پریشان، زنگ زدم به همان شبکه‌ی شما!

آن‌سوی خط، صدایی مهربان از من بابت پیام‌ها تشکر کرد و پرسید:
«تو که انقدر برنامه‌های ما رو نگاه می‌کنی و پیام می‌دی، درساتم می‌خونی؟»
پاسخ دادم: «آره، تازه از امتحان برگشتم، معدلم بیسته. در کنار درسم، دارم کارای هنرمند خوب کشورمون، آقای شهاب عباسی رو دنبال می‌کنم!»
پرسید: «چند سالته؟»
با افتخار گفتم: «دوازده»
پرسید: «تورک هستی؟»
گفتم: «نه، ما گیلکیم.»
پرسید: «زبان برنامه رو می‌فهمی؟»
گفتم: «نه...»
پرسید: «یعنی متوجه نمی‌شی و می‌بینی؟»
گفتم: «متوجه نمی‌شم.»
سکوت کرد.
و شاید در آن لحظه، برای نخستین‌بار، وزن تباه بودنم به گوشم رسید.

ادامه دادم: «نمی‌فهمم، اما تصمیم دارم تورکی یاد بگیرم. چون به یادگیری زبان‌ها و لهجه‌ها و گویش‌ها علاقه‌مندم. الانم روزای شنبه و سه‌شنبه، بعد از مدرسه می‌رم کانون زبان!»
او مرا تشویق کرد.
اما نمی‌دانست که من، تورکی را نه به خاطر علاقه‌ام به یادگیری زبان‌های مختلف، بلکه برای ارتباط راحت‌تر با خانواده و فامیل همسر آینده‌ام، یعنی خانواده‌ی شهاب، می‌آموزم.

در ادامه گفت: «اسمت رو بگو تا پیام‌هات رو زیرنویس کنیم.»
اما من...
من، از بیم دیده‌شدن، از وحشت شهرتی که باور داشتم همه‌ی کشور را درگیر خواهد کرد، در تصمیمی عجیب، نام مادرم را گفتم: سوری، چهل‌ساله از گیلان!
با این بهانه که می‌خواهم مادرم را با دیدن نامش در تلویزیون "سورپرایز" کنم!

و چند روز بعد...
در گوشه‌ی پایین تلویزیون، جمله‌ای نقش بست:
«سوری... چهل‌ساله از گیلان: خواستم تشکر کنم بابت پخش آثار هنرمند خوب کشورمون، آقای شهاب عباسی. لطفاً از زندگینامه‌شون مستند بسازید...»

و من نشسته بر کاناپه، با چای کم‌رنگ و قلبی پُر، نگاه می‌کردم و لبخند می‌زدم.

شاید این روایت، خنده‌دار باشد...
شاید تباه...
نمی‌دانم
اما هر چه که بود، سوژه‌ی خوبی برای دوستانم جهت دست انداختن من شد،
و شاید هم خاطره‌ای شیرین و ماندگار و خنده دار برای تعریف کردن خاطرات نوجوانی‌ام در پیری برای نوه‌هایم....

اینم هنرمند خوب کشورمون آقای شهاب عباسی