بچگیا والدین طوری تربیت کردن که از همون کلاس سوم میخوندم و حس خوبی هم داشتم
ولی دیگه نمیدونم به چی باور داشته باشم اصن
حس عجیبیه
اونایی که اتفاق خوبی براشون میوفته حس میکنم شانسه یا اینکه اصن قرار بوده اون اتفاق بیوفته در هر صورت و ما خودمون ربطش میدیم به دعاها و... که انجام میدیم؟
نمیدونم واقعا
اگه اعتقاد داشته باشی بله
قدیمی ها میگن بر دل بی اعتقاد لعنت
خسته نباشی ؛ چقدر اعتقاد ت کمرنگ شده ؛ نه من کاملا به خدا و اثر دعا باور دارم. و تا به چیزی باور نداشته باشی اون چیز برات کار نمیکنه
این حرفات منو یاد ده سالگیم انداخت پسر فامیلمون بهم گف نماز نمیخونی ؟منم گفتم نه اون از من کوچکتر بود بعد با یه حالت تعجبی به مادرش گف مامان این نماز نمیخونه !!!
الان من نماز میخونم و از نظر پوشش همون طوریم که بودم و کاملا معمولیم نه اونقدر محجبه ام نه خیلی آزاد
اما اون پسر الان معلوم نیست به چی معتقده خالکوبی میکنه و دور چشماش سیاه میکنه و پرسینگ زده به ابروهاش و میگه برا من دنبال شوهر باشید نه زن...خودش و خواهرش و مادرش کلا عادت داشتن به مسخره کردن
