دلم گرفته ما آدما چرا اینجوریم تا یادم میاد بچگیمون پاک پاک بودیم عاری از هر گناهی انگار که میلیون ها کیلومتر با گناه فاصله داریم و هیچوقت قرار نیس کوچک ترین گناهی بکنیم...
ولی بعد که بزرگ شدیم هر کدوم به یه نوعی به گناه آلوده شدیم 🥺انگار که هیچوقت اون موجود پاک و معصوم نبودیم.........
تازگیا یه جور افسردگی پیدا کردم از دیدن بچه ها و نوجوونا دلم میگیره وقتی نگاه بچه های کوچیک میکنم فقط از ته دلم برای عاقبت بخیریشون دعا میکنم ... 🥺🥺🥺
😔چون ضعیف هستیم دربرابر وسوسه
چون بچه ها کمتر به این دنیا دلبستگی دارن
چون دنیای بچگانه دارن
فقط به فکر بازی و خوراکی و شکلات هستن
و وقتی بزرگ میشن وسوسه میشن برای گناهان جذاب مثلا
من سعی کردم حال و هوای بچگیم رو حفظ کنم تا حدودی
الانم رابطم با بچه ها بهتره تا آدم بزرگا
خیلی وقتا شده بچه ها یه حرفی زدن حتی مامان باباشون منظورشون رو نفهمیدن من توضیح میدم میگم منظورش اینه
ولی خب به قول شما کاش آدما همونقدر معصوم می موندن
دقیقا
چون ما پاک و معصوم بدنیا اومدیم ولی بخاطر وابستگی که به دنیا و لذت هاش پیدا میکنیم غرق میشیم
منم دقیقا جدیدنا اینطوری شدم بچه هارو میبینم میخوام از ته دلم گریه و دعا کنم اینا مثه ما نشن اینا خوب بمونن
چقد خوب و قشنگ
فقط باید بچه بود تا حرفاشون رو فهمید
من خودم به مدت تو مهد کودک کار میکردم خیلی دنیای پاکی دارن ، میبخشن ،آشتی میکنن ، کینه ندارن، طمع ندارن ، زود فراموش میکنن چیزای بدو ، چیزای خوب رو تحسین میکنن
هر چی میاد از فکر ،مشکلات ترس کینه نفرت بد دلی ... همش از ذهنه
، بچه ها ذهن شون کامل شکل نگرفته اون مشکلات رو ندارن ،همش در همون لحظه زندگی میکنن لذت میبرن کم کم بزرگ میشه ذهن بزرگ میشه دیگه مثل بچه نیستن
چون دنیاشون خیلی محدوده و هیچ دغدغه‌ای ندارن ، بیشترین گناه وسوسه شیطان برای پول و جن سی هست که اونا ندارند
