اره خلاصه بیست تومن چک دادیم همسرمم نداره و کسیم نیست ک بگم داره و کمکش کنه
خلاصه بگم خواهران من موندم و با دوتا النگوی طلا
نظر بدید جام بودید چیکار میکردید با بی رحمی میگفتید بمنچه خودش بفکرش باشه من از طلام نمیگذرم چون بفروشم نمیخره
یا با مهربانی میگید گور بابای مال دنیا فقط ما دوتا خوش باشیم هر موقع وضعش خوب شد میخره یا نخرید هم فدا سرش
کادوهای عروسیو چیکار کردین؟
دومی. اگر دوستش داشته باشم
آخر میخره یا نه؟
طرز فکرها با هم فرق میکنه
من بودم میگفتم بفروش
من بودم میدادم شما خودت میدونی
بستگی به شوهرت داره.ببین کسی هست که یه قدم بری ۱۰۰ قدم برات بیاد یا نه منتظره براش النگو بفروشی
بی رحم نیستم
ولی وظیفه شما نیست پول تالار و بدید
با این شرایط اقتصادی نمیصرفه عروسی سنگین گرفتن دیگه
یعنی از اول فکر اینجارو نکرده بودین؟
مورد دوم ..
همسرمه و هیچکس نزدیک تر از اون بهم نیست .
زندگی مشترک اسمش روشه
قرار نیس تا تقی به توقی میخوره طلا بفروشی که
ببخشید ولی حماقته تو این وضع عروسی گرفتن حالا که گذشته بله طلا بفروش دیگه وگرنه مجبوره برا ۲۰م بره زندان
النگو هاتو بزار واسه حایی دیگه که بیشتر از اینجا نیازه و مهمه این بیست تومنو از این و اون بگیرید بدید
بنظرم واسه بیست تومن الان النگو هاتو بدی خیفه لاقل چیز بیشتری بود یه چیزی دلم نمیسخوت النگو هاتو بدی
پدرش پدرت
از کسی قرض بگیره
از الان عادتش نده به طلا فروختن
مردا فروختن رو بلدن خریدن رو جون میدن یه تیکه بخرن
