یه پسری هست ازش خوشم نمیاد ولی بدمم نمیاد آرزوم یه ادم درست حسابی بود نمیگم درست حسابی نیس ولی با اونی که میخواستم خیلی فاصله داره منم سنم داره میره بالا از طرفی نگاه های هیز مردای اطرافم احساس توهین بهم میده میخوام قبولش کنم حداقل یه سایه بالا سرم باشه کسی جرات نکنه حرفی بهم بزنه
من پرستارم اون مغازه داره هیچی ام نداره قبلا معتاد بوده ترک کرده ولی اونقدر ادم خوبیه چن ساله میشناسمش از لحاظ قیافه ای هم من بهترم به نظرتون کار درستیه پشیمون نمیشم؟ خواستگارم الان دارم ولی هیچ کدوم به من نمیخوردن و هیچ کس اندازه اون منو نمیشناسه و برام امن نیست