ببین من ۲۵ سالمه از وقتی یادم میاد همیشه بین خودم و خدا میگفتم من خیلی گناه تر از اونی هستم که خدا بخواد چیزی بهم بده تا الان ادمی شدم که مدام فکر میکنم من لایق هیچی نیستیم اما الان یه چیزی رو فهمیدم عزیزم هیچ آدمی پاک مطلق با بد مطلق نیست پس چرا باید مدام این حس رو داشته باشیم که ما اینقدر بدیم که لایق نگاه خدا نیستیم؟ اون همه ی مارو دوس داره من هنوز راجب اینکه چرا یه عده زجر میکشن و یه عده نه هیچ جوابی ندارم اما میدونم خدا هیچوقت به چشمی که ما فکر میکنیم به ما نگاه نمیکنه پس اینجوری راجب خودت فکر نکن
بگو خدایا من بنده توام و لایق سلامتی و خوشحالی
خدا بزرگ و مهربان
اشتباه نکن از ادمهای مذهبی کمک نخواه خود اینها با حرفهای غلطشون کاری کردن که ما انسانهای عادی همیشه حس گناه کار بودن داشته باشیم و از خدا دور باشیم خدا از رگ گردن به ما نزدیکتر و همینطور از مادر برای ما مهربان تر پس هیچ وقت از رحمتش ناامید نشو
من میخام باهات خصوصی حرف بزنم وقت داری گلم؟؟
سعی کن با خدا حرف بزنی معجزشو میبنی
خودتو دوس داشته باش تو آفریده ی پرودگاری ،وقتی خودتو دوس داشته باشی در اصل خدارو دوس داری ،اصلا به این فکر نکن که گناه کاری ،دلتو بسپار بخدا هرروز هر ثانیه بگو خدایا شکرت ،معجزشو میبینی حال دلت خوب میشه ،حال دلت که خوب باشه دنیات گلستانه فارع از هرگونه مشکل و بیماری
من مطمعنم خوب میشی فقط امیدتو از دست نده
عزیزم انشالله خیلی زود خوب بشی
فقط اینو بدون بیماری و گرفتاری که برای فرد پیش میاد صرفا اینجوری نیست که بگی گناهی کردم که مبتلا شدم
گاهی این گرفتاری برای آزمایش ما و اطرافیانمون هست
خدا صبر و امید و توکلت رو میسنجه
هرچقدر صبر بیشتری داشته باشی خدا بیشتر کیف میکنه
البته بدونیم که صبر زیبا داشته باشیم
یعنی مدام غر نزنیم و شکایت نکنیم
خدا یجوری از یه جایی جواب صبرت رو میده که تا مغز استخونت پر از شادی میشه
