از جمعه هفته قبل اومده ده روزی میشه خونه خواهرم ۲۰۰ متر هست و بزرگه یه حیاطم داره بزرگ ۲۰۰ متری مثلا منظورم اینه خونه بزرگ دلباز دارن خدا رو شکر
خونه من یه وعده اومد
من خونم ۱۰۰ متره اپارتمان
خودم اصلا شرایط روحی ندارم پنیک کردم بخاطر این وضعیت قشنگ تو این ده روز ۴ کیلو لاغر شدم به زور غذا میخورم
از اونور مادر و خواهر ۲۷ سالم خونه خواهرمند و عذاب وجدان ولم نمیکنه
چه روزهای سختیه از صبح فقط گریه کردم باید برم پیش روانپزشک فکر کنم
من بچه سالهای جنگم الان انگار همه چیز دوباره بالا زده
تا داریش‌ون قدرشون بدون
حتما دعوتشون کن
شایدحال خودتم عوض بشه زشته مادرت توقع داره
حالا دو نفر آدم ۱۰۰ متر و ۲۰۰ متر داره بگو بیان چند روزام خونه تو مطمئنن حالتم بهتر میشه
اشتباه میکنی هیچکسی ازخانواده مهمتر نیست تو این روزا بسشتر باید قدرشون را بدونیم
بعدا هم توقع نداشته باشید احترامی که به خواهرتون و خانوادش میذارن رو به شما هم داشته باشن یا حمایت مشابهی کنن
دوست دارم تنها باشم ساعات زندگیم بهم خورده فکر اینده رهام نمیکنه اصلا تو سرم غوغاست
مهمونی رو دوس ندارم و نمیخوام کسی پیشم باشه نمیدونم حالم خیلی بده
عزیزم خودتو عذاب نده خب شرایطتت توضیح بده حالت بده دیگه نزدیکان ادم درک نکنن کی درک کنه
