وقتی وارد اجتماع میشی از یه سنی
همش احساس میکنی از بقیه عقبی
و اصلا نمیدونی از کجا شروع کنی
من خودم ادم اصلا حسودی نیستم واقعا
ارزوی پیشرفت بقیه رو هم دارم
اما راه صد ساله رو در نظرم اینکه نمیتونم یه شبه برم برام عذابه
مثلا اون روز یه فامیل دور خیلیی پولدار داشتیم
که باباش چند تا شرکت دارن و خودشونم کار میکنن برای خودشون و خیلی خاکین
اما یه چند سالی از من بزرگترن
من فالوشون داشتم قبلا(اینستامو پاک کردم)
و تو مراسما نسبت ب بقیه دخترای فامیل گرم تر
سلام علیک میکنیم و تبریک و تولد و …
اما نمیدونم من همیشه اینطوریم ک چقدر خب باید تلاش کرد
رسید ب اون جایگاهی ک باید؟
کل فامیل خیلیی ب اونا احترام میذارن
حالا بخاطر منافع خودشون یا هرچی
اما در کل فامیلای مام تعجب کردن ک من با اونا دوستم
و من نمیخوام اون جلوه خوبی ک نشون میدم تو فامیل بخاطر ارتباط با اونا باشه
اینکه دارم تایپ میکنم صرفا حتی نمیدونم چی تو مغزمه
و درست نمیتونم ب قلم بیارم
اما دنبال ی جایگاهی ام برای خودم
و نمیدونم مسیر زندگیمو چطور پیش ببرم.
