احتمال بچه دار نشدن

دقیقا. من شرط ازدواجم بچه نخواستن بود. 

بله ۱۳ سال پیش اقدام کردیم

دخترم الان ۱۱.۵ سالشه

نه فقط تعهد یک سوم اموال دادیم محضر

امید بخدا

والا بعد این همه سال کسی نمیدونه بین من و همسرم مشکل از کدوممونه

اگرم کسی اینقدر فضول بوده که پرسیده بهش گفتیم هیچ کدوم مشکل نداشتیم و دلمون خواسته بچه ای که دنیا اومده رو بزرگ کنیم

چون با تولید مثل و آوردن طفل معصومی به جهانی غیر قابل پیش بینی مخالفم. وجدانم اجازه نمیده بخاطر لذت یا کمبودهای خودم کسی رو وادار به تحمل رنج کنم. از حادثه و خطر و معلولیت و بیماری یا یتیم شدن و  جنگ و مرگ نمیشه گذشت. 

هرگز کسی رو وادار به تحمل چیزی که انتخابش نکرده نمیکنم. 

هر انسانی که متولد میشه مرگش هم باهاش متولد میشه و هیچ تضمیمی داده نشده که تا چند سالگی زندگی کنه. هرگز ظرفیت دیدن رنج و مرگ جگر گوشه ام رو ندارم. که بخاطر من درد بکشه و یا بره زیر خاک. حالا چه من باشم یا نباشم بالاخره این اتفاق میوفته و مقصر و مسببش من و خودخواهی من بوده.

عزیزم چن ساله ک بچه اوردین؟چن سالش بود ؟

الان ۱۱ ساله پیش ما هست

اون موقع ۵ ماهش بود

اوخی ناززززی🥹🥹🥹۵ ماهه.عاشق نوزادای کوچولوام....گلم چقد خوب....من ۲۴سالمه شوهرم۳۴،۴ساله هم ازدواج کردیم،ازبس قسط و فلان داریم‌حقوق نمیمونه واسمون،ماشین عوض کردیم کلی بدهی داریم.ولی خب واقعا بچه میخام بنظرت صبر کنم یا اقدام‌ ب بارداری کنم؟

بازم موقعیت خودتو نگاه کن

من از اول توی مجردی هم از بارداری و اینکه یه وقت بچم پسر بشه اصلا خوشم نمی اومد

همش دوست داشتم فرزند خونده داشته باشم

که اونم خدا خواست و شد

من اگر الان بخوام تصمیم بگیرم بازم هیچ انسانی رو به این دنیا اضافه نمیکنم.

الان تنها دلخوشیم اینه من آدمی به این جهان اضافه نکردم

من الان متاهلم. این نظر من و همسرم هستش.

و اختیار این مسائل که دست خانواده ها نیست و ارتباطی هم بهشون نداره. چون این بدن منه. انسان در قبال بچه ای که میاره مسئوله. کسی که بخاطر حرف بقیه بچه بیاره مسلمأ والد خوب و بالغی نمیتونه باشه. صحبت سر یک موجود زنده است. 

اونی که باید مسئولیت و تربیت و سلامت روان اون بچه رو تضمین کنه والدین هستن نه اطرافیان. هراتفاقی بیوفته اونا میرن دنبال زندگیشون. اونی که شرمنده بچه اش میشه شمایید نه بقیه. اون که رنج میکشه بچه شما و خود شمایید نه بقیه.