سینه ای که اسمتو فریاد میزد بعد تو سینه ی قبرستونه دیگه

من دلم از دست دنیا خونه دیگه میرم از من سایه ای میمونه دیگه

سینه ای که اسمتو فریاد میزد بعد تو سینه ی قبرستونه دیگه

گر گرفتم مثل یه باغ هراسون قد کشیدم مثل یه فواره خون

این مسیرو برنمیگردم دوباره دست بجنبون مرگ خستم دست بجنبون

پلک میبندم میون گریه های بی ارادم دستتو دورم نگه دار من یه شمع رو به بادم

من مثل زیبایی تو از سر دنیا زیادم هم خودم مردم عزیزم هم عزیز از دست دادم

چشم وا کردم که دنیارو ببینم سنگ قبرا رو به اسمم کرده بودن

چی بگم تا باورت شه بیگناهم چی بگم وقتی طلسمم کرده بودن

درد داره اینکه پاسوز یه شهری اینکه دلسوزی نداری درد داره

درد داره اینکه وایسی تا خود مرگ از تنت رخت عزا رو دربیاره