من خیلی آدم احساسی هستم و همیشه نسبت به کسایی که دوسشون دارم اینو ابراز میکنم
هم کلامی هم با بوسه و بغل و گرفتن گل بی مناسبت و وقت گذاشتن برای هدیه گرفتن و چیزای این مدلی
مامانم کلا زیاد ادم احساسی نیسن
این رفتار های محبت آمیزی که من نسبت به عزیزانم دارم نسبت به مامانم از همه خیلی بیشتر دارم
ولی معمولا اون زیاد سمتم نمیاد برای ابراز محبت
نه که همیشه باهام بد رفتاری کنه ها نه
کاملا معمولیه
امروز داشتیم با هم صحبت می‌کردیم ازش پرسیدم که اگر من هیچ وقت نیام سمتت و بهت ابراز محبت نکنم و همینجوری خیلی معمولی کنار هم زندگی کنیم تو مثلا ناراحت میشی؟ یا با خودت فکر میکنی که چرا دخترم به من ابراز محبت نمیکنه؟..گفت صادقانه نه
این حرفو هم از روی عصبانیت یا توی دعوا نگفت کاملا عادی داشتیم با هم صحبت می‌کردیم حتی یه جاهایی میگفتیم میخندیدیم
حقیقتا من خیلی ناراحت شدم..اینکه یه نفر مهم ترین ادم زندگیت باشه و تو تمام عشقتو نثارش کنی و بازم فکر کنی کمه اما اون اصلا هیچ حس خاصی به این ابراز محبت های تو نداشته باشه و حتی اگه هیچ وقت نری سمتش براش مهم نباشه واقعا دلمو شکست
من همینکه سمتم نمیومد و همش من فقط باید بهش محبت میکردم ناراحتم میکرد ولی میگفتم اشکال نداره حداقل همینکه خودم بهش محبت میکنم هم کلی برام لذت بخشه
ولی یه جورایی همین لذتو هم ازم گرفت
درسته که من واسه دل خودم اینکارو میکنم ولی خب وقتی فکر کنی کسی که بهش محبت میکنی ذره ای براش تفاوتی نداره خب خیلی حس بدیه
اونایی که مامان هستن شما هم ابراز محبت کردن یا نکردن بچه هاتون براتون فرقی نداره؟
ببخشید خیلی طولانی شد
