شعر کوتا و پر دردی که خوندم خودم :دیدمش گفتم منم نشناخت او🙃💔
برگشتنت همین قدر محال است که فکر میکردم رفتنت.....
این قلب ترک خورده ی من بند به مو بود
من عاشق او بودم و او عاشق او بود
باشد که به عشقش برسد هیچ نگفتم
یک عمر در این سینه غمش رازِ مگو بود
میروم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانهٔ خویش
بخدا میبرم از شهر شما
دل شوریده و دیوانهٔ خویش
میبرم، تا که در آن نقطهٔ دور
شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکهٔ عشق
زینهمه خواهش بیجا و تباه
میبرم تا ز تو دورش سازم
ز تو، ای جلوهٔ امید محال
میبرم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال
ناله میلرزد، می‌رقصد اشک
آه، بگذار که بگریزم من
از تو، ای چشمهٔ جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من
بخدا غنچهٔ شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چید
شعلهٔ آه شدم، صد افسوس
که لبم باز بر آن لب نرسید
عاقبت بند سفر پایم بست
میروم، خنده بلب، خونین دل
میروم، از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل
من شنیدم گفته ای باید فراموشت کنم
من نمردم، ادم زنده نمیخواهد وصی
بس تجربه کردیم در این دیر مکافات
با دردکشان هر که درافتاد برافتاد
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز