من ی زمانی اینطور بودم، اما بعد یکی دو روز نشستم با خودم خیلی فکرکردم،
با خودم گفتم تهش قراره ۸۰ سال عمر کنیم، تقریبا ک نصفش انقد سریع گذشته
پس چرا باید برای چیزایی ک قراره بزودی نباشن، قراره بزودی از دستش بدم، انقد حرص وجوش بخورم
و ازاون روز بود ک بیشتر چسبیدم ب معنویاتم،ب چیزی ک میدونم یه روزی بدردم میخوره.
ابن دنیا فانیه ارزش هیچی و نداره