چو مرغ شب خواندی و رفتی

چو مرغِ شب خواندی و رفتی

دلم را لرزاندی و رفتی

شنیدی غوغای طوفان را

ز خواندن وا ماندی و رفتی

به باغِ قصه به دشتِ خواب

سایۀ ابری در دلِ مهتاب

مثلِ روحِ آزردۀ مهتاب

دلم را لرزاندی و رفتی

چو مرغِ شب خواندی و رفتی

تو اشکِ سردِ زمستان را

چو باران افشاندی و رفتی

سیاهِ شب لاله‌افشان شد

کویرِ تشنه گلستان شد

تو می‌آیی های تو می‌آیی

ز باغِ قصه ز دشتِ خواب

ز راهِ شیریِ پُر مهتاب

تو می‌باری چون گلِ باران

به جام نیلوفرِ مرداب

شعری از محمدابراهیم جعفری