هیچ امیدی به آینده ندارم خانوادم پشتم نبودن هیج وقت تو ازدواح اجباری کردن که یدفعه نترشم
ازدواجی کردم که همیشه پشیمونم
هیچ امیدی بع آینده ندارم
شوهرم یه آدم ساده بود که ۳۰ سال دیگه هم به هیج جا نمیرسه. پل بود واسه برادرشوهرم تا بتونه اون همه چی بهترینش رو داشته باشه و خود شوهرم هیچی نداره به جز قسط و بدهی. کارمون همش شده دعوا
دوسالی که ازدواج کردم روزی نیس باهم دعوا نکرده باشیم
از اونطرف نمیتونم طلاق بگیرم خسته ام مرگ راه حل زندگی منه
انشالا خدا نداشته هاتو جبران کنه برات .رزقتون زیاد کنه
برو سرکار که حداقل نیازهای خودتو بتونی برطرف کنی و وقتت پر باشه نتونی فکر و خیال کنی
منم ازدواجم اجباری بود و قبل عقد فقط چندبار دیده بودمش.
از چهرش چندشم میشد نمیتونستم بهش نگاه کنم چاق، شکم گنده،هیکل زشت، چهره ی زشت، دندونای زشت، طرز حرف زدنش چندش، خیلی بد تیپ و دهنش بوی چندش میداد،روز عقد خدا خدا میکردم عقدم بهم بخوره و چندشم میشد دستمو بگیره ولی عقد کردیم و فقط حس ترحم ترحم وترحم داشتم بهش که چقدر موجودخار و ذلیل و بی عرضه و بدبخت با هزارتا عیبه هیچوقت علاقه بوجود نیومد هیچوقت از هیچیش خوشم نیومد بشدت احمق کودن دهن بین مادر و خواهر و فامیلش بود بشدت عصبی بد دهن بیشعور زن ستیر وحشتناک خسیس و گدا و بی نهایت چرک و چندش و کثیف و شلخته وقتی باهاش درددل میکردم هفته ی بعدش حرفامو میزد تو سرم و میرفت به خانوادم میگفت و هیچ حس امنیت نداشتم و دست بزن داشت و وحشی و بیرحم بود و ماهی یکبار منو از خونه مینداخت بیرون و تهدیدم میکرد طللاقت میدم. ده سال زجر کشیدم
