من احتمال اینکه برای حدود پنج سالی کارم جور بشه برم کشور دیگه برای دکترا خیلی زیاده حالا من میگم همه بریم همسرم میگه من نمیتونم مانع پیشرفتت بشم برو با بچه ها منم تحمل میکنم هم دلمه برم با خاطر پیشرفت آینده بچه هام هم دلم نمی یاد شوهرم رو ول بکنم
چه کنم
چرا نمیاد؟
کدوم کشور؟
بچه هات چند سالشونه؟
فامیلای ما رفتن پشیمون شدن سر یه سال برگشتن مجبور شدن خونه اشونم به عنوان قرامت بدن و برگردن
حالا شما موقعیت فراهم کن
خود ازمون زبان بر فرض قوی بودن پایه یک سال
پذیرش یک سال
زمان می بره
تا اون موقع همسرت هم راضی شده
من باشم اگه شوهرم آدم خوبی باشه و زندگیم خوب باشه بدون شوهرم نمیرم چون زندگی میپاشه
ولی اگه شوهرت خوب نیست و میخوای مستقل باشی برو
شوهرت قطعا تو این پنج سال تنهایی یکی رو پیدا میکنه
تمکیلی میخوای بری
بفکر آیندت باش ور دل شوهرت بشینی که چی اگه خیلی بفکرتع خوب اونم بیار
بهترین آینده و پیشرفت تو ایرانه برای بچه هات کنار پدرشون و خودت باهم
جدی میگم
تو کشورای دیگه باید فقط مواظب باشی دختر و پسر روزی ۵۰بار مورد تعارض جنسی قرار نگیرن اونا فرهنگشون با ما فرق داره برای خودشون عادیه
تنهایی
غربت سخته از حالا فکرشو از سرت دور کن
و بدون اون آرمان شهری که بعضیا از خارج برامون ساختن توهمی بیش نیست
