ادم کینه ای نیستم اما
یه بار رفیق صمیمیم وسط جمع ابرومو برد
واقعا برام سنگین بود هیچوقت از ذهنم نمیره
طرف عذر خواهی کرد
اما انگاری از دلم در نیومده
نمیدونم چیکار کنم
بهش بگم یا ن چون خیلی وقته ازش گذشته
متاسفانه یه ویژگی که من دارم اینکه انگار زبونم بند میاد نمیتونم از خودم دفاع کنم تو جمع و همین ناراحتم میکنه
نه فراموش میکنم نه میبخشم
من نمیتونم کنار بیام...
فراموش شدنی نیست
دارم تمرین میکنم هر کس چیزی گفت که ناراحت شدم همون موقع با احترام جواب بدم.یا بگم که من از حرف ناراحت شدم.برای من که داره جواب میده
فراموش نکردم این چیزا تو خاطر آدم میمونه
زمان و دوری از اون شخص و مکان....
آدم که سرش گرم میشه، خاطرات غیر مهم کم کم کمرنگ تر میشن، بی ارزش میشن و اهمیت خودشونو از دست میدن
فراموش نکردم....
من یکی دو بار اولو فراموش میکنم ولی اگه زیاد بشهه فراموش نمیکنم طرفو کلا از زندگیم میندازم بیرون
من با کسایی که حتی ب شوخی حرفی میزنن که ناراحت بشم دارم قطع رابطع میکنم
نه یه روز نه دو روز، سالها اذیت کردن
اما شب قدر بخشیدم، به خاطر خدا به خاطر امیرالمومنین(ع)
گفتم خدایا تو هم از گناهای من بگذر
و آروم شدم
عزیزم اینکه میگی متاسفانه تو جمع نمیتونی جواب بدی، اتفاقا اون دنیا میبینی این اخلاقت نعمت خدا بود چون باعث شد خیلی جاها مرتکب گناهای زبانی نشی و دل نشکنی
وگرنه دوستت خودش باید شعور داشت
فهمیدم که خودم هم درحق دیگران ظلم کردم بعد گفتم خدایا من از اینا می گذرم تو هم از من بگذر و کمک کن اگه حق الناسی به گردنم هست رو بدهم.دو رکعت نماز هم براشون خوندم که خدا به راه راست هدایتشون کنه و به دل من آرامش بده.
اون هایی که به هیچ وجه نمی تونستم ببخشم هم رفتم حرم امام رضا گفتم این اتفاقا افتاده منم می خوام ببخشم نمی تونم دلم هم نمی خواد کسی بخاطر من مجازات شه خودت توان بخشیدنو بهم بده
