مهمترین اصل در تربیت نوجوانان

از نظر من و بنا بر تجاربم ، سن نوجوانی و کودکی آینده فرد رو می‌سازه 

نتنها شخصیت بلکه حتی میزان موفقیتش و این هم کاملا بسته به خانواده شخص هست 

دوست من خانواده خوبی نداره و مدام دعوا، کتک ، ممنوعیت های بیجا و...‌ بهش تحمیل میشد در دوران نوجوانی لفسرده شد و الان حدودا ۷ سال هست که افسردگی داره بیچاره

ببخشید فرقشون چیه؟ چون تفاوتشان رو نمی دونم می پرسم

متاسفانه خانواده های اکثر ما بخاطر بیسوادی درکی از این موضوع ندارند 

تا نوجوان کمی پرخاش می کنه بجای آرام کردن و حل مشکل از ریشه ، یا نوجوان رو کتک میزنند یا محدود می کنند 

از نظر من سن بلوغ نسبت به دهه گذشته پایین تر اومده درسته؟

من یک برادر ۹ ساله دارم ولی حس می کنم داره وارد بلوغ میشه خیلی سعی می کنم باهاش خوب باشم و حرف های محبت آمیز بزنم و اعتماد بنفس رو بالا ببرم که بعدا بتونه در جامعه زندگی کنه.

ولی خانواده همکاری نمی کنند

نوجوانی که اعتماد به نفس نداره و مدام خودش و با دوستاش مقایسه می‌کنه چون اونا دوست پسر دارن و این نداره باید چه جوری باهاش رفتار کرد 

و همینطور حجابش و اون طور که خانواده می‌خوان رعایت نمیکنه 

من روانشناس نیستم عزیزم 

ولی بعنوان کسی که تو خانوادمون هم نوجوان دختر داریم اجازه دوست پسر و.. بهش ندید چونکه به آینده اش گند میزنه ولی پوشش اش اگر در حد دختر های نوجوان امروزی باشه بنظرم باهاش موافقت کنید که بعدا احساس پوچی و بی ارزشی نکنه

اجازه نمی‌دیم و خودش هم اهلش نیست اما حس می‌کنه چون پسری بهش توجه نمیکنه زشته و اعتماد به نفس نداره چون دوستاش میان براش تعریف میکنن این انگار حرفی ندارم بزنه ناراحت میشه 

خیلی سخته رفتار باهاشون 

دقیقا من خودم حدودا ۱۶،۱۷ سالگی وارد بلوغ شدم 

ولی بچه های امروزی زود 

من یک سوال دارم البته ببخشید ، ما می گیم سن بلوغ پایین اومده اما از طرفی من می بینم افرادی که نسبت به سنشون یکسری اصطلاحات خیلی امروزی مختص به نوجوان یا بچه های ۱۰،۱۲ ساله ( از همین الفاظی که در مجازی و اینستاگرام هست) مدام استفاده می کنند مثلا افراد ۴۰،۴۵ ساله 

آیا این عادیه؟ بنظرم نه واقعا، چرا؟