تا حالا شده مادیات رو ول کنی و همش به معنویات توجه کنی؟
با خدا چند چندی؟
چه قدر به خالقت تو شبانه روز فکر میکنی؟
تا حالا شده به دستات خیره بشی از جزئیاتی مثل اثر انگشت و کارکردهای دستت شگفت زده بشی شکر گزار باشی؟ خالقش رو که مدام فراموش میشه تو اوج روز مرگی هامون و غرق در این لذتهای زود گذر دنیوی خدا مون اصلی ترین و باارزش ترین رو فراموش میکنیم اصلا ما برا چی دنیا اومدیم و چیکار کنیم؟ اونی که بهمون زندگی و وجود داده فراموش شه به همین راحتی؟
