یه عمر هر کی رسید، هر چیز نامربوطی به ما گفت و ما اجازه نداشتیم از خودمو دفاع کنیم. تا مبادا کسی ناراحت شه و بی ادب شناخته شیم. آخه ادب چه ربطی به تو سری خوردن داره؟ به خاطر این رفتاراشون اعتماد به نفس نداریم. هر کسی خودشو از ما برتر می دونه و اجازه اظهار نظر به خودش میده. آدمایی که همه ازمون پایینترن و ما حتی نون شبشونو می دیم!!! سطح سواد و مطالعه و شعور اجتماعیشونم بسیار بسیار پایین تر از خودمونه. اینا اقوامن و روابطین که همیشه مجبور بودبم حفظشون کنیم. جز اینام همه مردم بد و گرگ بودن واسه گرفتن! هنوزم که هنوزه، وقتی می خوام از این روابط بیخود فاصله بگیرم، میگن نه نکن، نذار تو بد شی! تو احترامتو بذار. له شدم بس که احترام بی مورد گذاشتم. کی به خودم احترام بذارم؟ کی متوجه این احترام گذاشتنه؟ اینا فقط مونافعشونو از ما می خوان و اگه ندیم، محلمونم نمی ذارن! چرا ان قدر پدر و مادر من بدبختن و از مام همین انتظارو دارن؟
یه وقتایی حتی دلم نمی خواد خونه خوئمونم برم... از همه بریدم
