نمیدونم چرا؟ بچگیمو دوست ندارم حس میکنم اونجور ک باید زندگی نکردم ب واسطه اروم و حرف گوش کن بودنم خیلی چیزا موند رو دلم کاش ی بچه شیطون وزبون نفهم بودم شاید انقدر محدود نمیشدم
پدرو مادرم پدر و مادر بدی نبودن اما خب...
نمیدونم شاید هیچ وقت بچه دار نشم💔
صرفا جهت درد و دل
وای دقیقا عین من، بچه اولی؟؟؟؟؟
منم فقط خاطره بد یادمه به نظرم چون خاطرات بیشتر بودن و اینکه ماندگار شدن یعنی هیچ اتفاق یا خاطره بهتری برام اتفاق نیفتاد که اونا فراموش بشه
پسرمنم خیلی آروم وحرف گوش کنه یه وقتا میگم‌نکنه درحقش دارم ظلم‌میکنم شماکه تجربه داشتید چه نصیحتی واسه من دارید چیکارکنم که بچم بعد نگه بچگی نکردم؟؟
نمیدونم اما مادر باسوادی باشین کتاب های تربیت کودک بخونین
ازش محافظت کنین اما محدودش نکنین نگین نرو خونه دوستات فقط اونا بیان
مواظبش باشین حمایتش کنین بزارین خودش تو تصمیم های زندگیش تصمیم بگیره
دوستش باشین اول ن مادرش
سرزنشش نکنین تخریبش نکنین با کسی مقایسش نکنین
تو هر موقعیتی ی چیز خوب یادش بدین و یادش بدین از خودش دفاع کنه
دیگ چیزی ب ذهنم نمیاد
شما قطعا مادر خوبی میشین چون نگران بچتونین و دنبال بهتر شدن❤️
