دقت کردید در روز همه کار می‌کنید ولی وقتی به کارهایی که برای خودتون و سلامتیتون و روحیه‌تون هست می‌رسه سریع می‌گید وای من که وقت ندارم باید اون‌کار رو کنم این‌کار رو کنم دیگه نمی‌تونم ورزش کنم، نمی‌تونم که غذای سالم برای خودم درست کنم، نمی‌تونم فلان کاری که دوست دارم رو بکنم.
این عمر شماست اگر قرار نیست واسه خودتون وقت بذارید پس قراره چیکار کنید؟ اگر برای خودتون وقت ندارید پس دیگه برای کی و چی وقت دارید؟
الان فکر می‌کنید کل وقتتون رو باید دربست بذارید واسه فرزندتون و در طول روز دوساعت رو به خودتون اختصاص ندید و این‌جوری مادر نمونه و خوبی می‌شید؟ نه اون بچه اول از همه به یه مادر شاد و سالم نیاز داره. مادر افسرده‌ای که مریضه و به خودش نمی‌رسه رو می‌خواد چیکار دقیقا؟ حالا شما ۴۸ساعته کل عمرت رو در اختیارش قرار بده فایده‌ای براش نداره.
وقت برای حرف آدمای اطراف، غیبت فلان فامیل، حرفایی که فلانی بیست‌سال پیش بهتون زده، کاری که یکی توی شونزده‌سالگی در حقتون کرده، فلان فامیلتون فلان وسیله رو خریده و فلانی با فلانی که فلان شرایط رو داره ازدواج کرده و... وقت واسه این‌چیزا دارید ولی واسه خودتون که مهم‌ترین شخص هست و عمرش داره تلف می‌شه ندارید؟
اگر می‌خواید برای آدمای مهم زندگیتون خدمتی کنید اول از همه اون خدمت رو باید در حق خودتون کنید. شما وقتی به خودت و سلامتیت نمی‌رسی بچه‌ت هم یاد نمی‌گیره که خودش مهمه و باید برای خودش همه‌کار کنه.
اگر یک روزتون رو در نظر بگیرید شما خیلی کار بیهوده برای دیگران می‌کنید پس فکر نکنید کل وقتتون رو دارید کار مفید برای دیگران می‌کنید.
بجای یکساعت حرف زدن از جاریتون برای شوهرتون، برید ورزش کنید، شرایط باشگاه رو ندارید برید توی خیابون پیاده‌روی کنید.
بجای این که صبح بیدار شید و هنوز چشم باز نکرده به فکر این باشید که فلانی تو فامیل ماشین خریده، بلند شید صورتتون رو بشورید روتین پوستیتون رو انجام بدید، اگر ندارید دیگه تو خونه‌ی همه یه کرم مرطوب‌کننده که پیدا می‌شه اونو بزنید و بجای غر زدن که وااای دوباره باید غذا درست کنم چیه این زندگی روزی صدبار باید غذا اماده کنم، بجاش با عشق و علاقه چایی بذارید و از بوش لذت ببرید. از بوی همون نون و پنیری که می‌خورید لذت ببرید در کنار خانواده‌تون. کارهای مهم زندگیتون رو که باید با عشق انجام بدید با عجله و غر انجام می‌دید دریغ از این که آگاه باشید که زندگی همینه. زندگی چیز پیچیده‌ای نیست. بیدار شدن و نفس کشیدن و با عشق چایی درست کردن و صحبت کردنه. این کارها رو باعجله از کنارش رد نشید چون دارید از کنار عمرتون ساده رد می‌شید.
بجای این که وقتتون رو با فکر کردن به دیگران حروم کنید، برای لذت بردن از ثانیه‌هاتون اون وقت رو سپری کنید.
نزدیک عید که می‌شه واسه حرف فامیل ندوید سریع رژیمای آسیب‌زننده بگیرید که فقط دیگران بگن لاغر شدی و چشمشون دراد، بجاش کل سال رو ورزش کنید تا هم جسم سالمی داشته‌باشید هم روح سالمی. چه اهمیتی داره چشم کی در بیاد وقتی شما از ته دل از زندگیت راضی نیستی؟
