بلاخره یک روز روز ما هم میرسه دنیا رو یک چرخ نمیچرخه

من انقدر حالم بده احساس میکنم خدا منو نمیبینه 

دارم دق میکنم

من صدابیزاری دارم 

مخصوصا سروصدای همسایه

بعد از کلی گشتن و پرس و جو یه خونه ویلایی دو طبقه اجاره کردیم.

صاحب خونه تو بنگاه گفت طبقه پایین دو تا خواهر زندگی میکنن و همونجا تو بنگاه بهش گفتم من سروصدا اذیت میشم و بهم قول داد اینا آدمای ساکتی هستن

خلاصه که من سه ماهه اساس کشی کردم.

اینا خیلی رفت و آمد دارن.

یکی از خواهراش و دوتا بچه و شوهرش میاد چند روز چند روز میمونه

سر نمیتونی بزاری زمین انقدر صدا زیاده.

تو یک ساعت ۵۰ بار میرن بیرون و میان. در و چنان محکم میکوبن خونه ما میلرزه.

چند بار رفتم با خواهش بهش گفتم میگفت باشه ببخشید ولی بازم انگار نه انگار

دیگه امروز با عصبانیت زنگ زدم به صاحب خونه که شما تو بنگاه به من قول دادی پس چی شد

گفت باشه بهشون زنگ میزنم.

یه ساعت بعد پایینی اومد جلو در من داد و بیداد به چه حقی به صاحب خونه زنگ زدی. جالبه خواهرش که مهمونه هرچی از دهنش درومد به من گفت که من میام و میرم همینه که هست!!

والا احساس میکنم صاحب خونه یه چیز همینطوری الکی گفته بهشون. اگه محکم تذکر میداد اینا انقدر پر رو نبودن

خیلی داغونم 

کم آوردم دیگه

ممنونم عزیزم

منم براتون حمد میخونم 

چقدر دعا کردم چقدر خدا رو صدا کردم 

چقدر پرس و جو کردم اینجا رو اجاره کردم

ولی هیچی به هیچی 😭😭