بیاین از تجاوز های روحی ک در حقتون شد بگید

زمان درمان همه درد هاس

وقتی با جمله بچه بیار نگن نازایی یکی بیار دیگ نیار . رو مخت میرن 

حالام ک بچه دار شدی شکر خدا هی بگن یکی کمه ی داداش براش بیار تنها نباشه . فلانه 

بازم میرن رو مخت . وقتی میدونن تو حال روحیت خوب نیس بازم رو روانت رژه میرن اینا خودش ته تجاوز روحیه

وقتی هم بهشون میگی ک دلخور میشی اذیت میشی بازم فرداش تکرار میکنن . داغونت میکنن

من هیچی ب اندازه تحقیر و قضاوت اذیتم نمیکنه 

یه بار جلو خوانواده شوهرم گفتم

کاش برم 2 تاشون و بیارم بزرگ کنم (توی شهری زلزله شده بود و خیلی از بچه ها یتیم و بی کس شده بودن) یهو مادرشوهرم گف وا نه مگه تو و پسرم نازایین اینا معلوم نیس از چ نطفه ای باشن منم گفتم بنظرم هیچ بچه ای حرو م زاده نیس هیچ بچه ای چون بچه ها پاکن 

اونشب خیلی با مادرشوهرم سر اینکه بچه پاکه و اینا بحث کردم اما از نظر روحی بهم ریختم... دوس ندارم کسی راحت آدمارو اونم بچه هارو قضاوت و تحقیر کنه

هی بهم میگن چرا با بقیه حرف نمی زنی 

چرا با فامیل خوب نیستی 

خب من از فامیل خوشم نمیاد 

باید چی کار کنم؟ 

از حرف زدن باهاشون لذت نمی برم اصلا دوست ندارم حتی نگاشون کنم 

از ادمای فضول متنفرم 

ولی با دوستا و هم سنای خودم اوکیم 

تلاشی هم نکردن و نمی کنم واسه تغییر

به نظرم از ادم سمی و فضول باید دوری کرد 

 ولی  تجاوز های جسمی که  بخاطر  گرونیو فکر آینده و.. نرسیدن به آرزوها ست بیشتر اذیتم می‌کنه 

نمیدونم تجاوز روحی محسوب میشه یا نه

یه خاله دارم این هروقت منو می دید میگفت وای چقدر تو زشتی دختر چقدر دراز شدی دماغت بزرگه سگ تورو نمی گیره و...مادرمم هیچوقت بهش تذکر نمیداد و مدام میگفت خالته نبینم جوابشو بدی زد تو سرت هم خفه میشی و چیزی نمیگی

از بچگی این حس زشت بودن ناکافی بودن در من باقی موند

خیلی روی افکارم کار کردم الان خودمو دوس دارم خودمو زیبا می بینم 

اما اون حرفها هیچوقت یادم نمیره 

حرفهایی که باعث شدن من از خودم متنفر باشم و مدام خودمو مقایسه کنم 

یه چیزی که همیییشههه همراهمه و هر وقت حرف این مسائل میشه یادم میاد اینکه وقتی ابتدایی بودم تو محلمون یه سوپری بود یارو فامیلیشم یادمه تدین بود بعد من هر ازگاهی میرفتم مغازش مثلا یخمکی چیپسی چیزی بخرم،بعد این کثافت به ما میگفت خودت بیا از پشت بردار من نمیدونم کدومو میخوای،حالا اینکه میگم مرتیکه از بابای خودم مسن تر بودا،بعد ما که میرفتیم قشنگ یادمه دست میزد به س ینه هام،یا بالاخره یه هر نحوی لمسمون میکرد و بعده ها دوستام تعریف کردن که آره ما هم میرفتیم همینکارو میکرد،انقدم یارو قیافه موجه و مسجد برو نمیدونم اینجوری بود حتی خونواده حرفمونو باور نمیکردن،این قضیه خیلی همیشه روانمو کدر میکنه