امروز بعد چندین ماهه حبس رفتم بیرون

بخاطر افسردگی خیلی وقت بود بیرون نرفتم و کل روز و تو اتاقمم و با همه ی دور و وریام قطع ارتباط کردم نه جواب زنگ میدم نه جواب پیام کلا تو حالت روح رفتم دور همه ی دوستای قدیمیم رو خط زدم و با کل خانواده قهرم و با کسی صحبت نمیکنم اصلا حال و حوصله هیچی حتی حرف زدنم ندارم این حس مزخزف و یک طرفه ای هم که به اون پسره احمق داشتم باعث شده که از همه چی زده بشم هر روزم و هر شبم با گریه و ناراحتیه بقول دوستان اگر میخواستت مطمعن باش یه حرکتی میزدش منه احمق فقط با پیگیر بودن و کارای احمقانم باعث شدم به چشم اون مثل یک احمق بنظر برسم سعی میکنم کمتر چکش کنم ولی بازم موفق نیستم دیشب دوستان حرفایی زدن که باعث شد یکم بخودم بیام با اینکه تا صبح گریه کردم ولی بخودم قول دادم امروز هرجور شده برم بیرون بزور ساعت 1 از خواب بلند شدم رفتم دوش گرفتم و بعد مدت طولانی شیو کردم و مسواک زدم و ارایش کردم و تک و تنها رفتم بیرون ولی نه تنها حالم عوض نشد بلکه بدتر شد با اینکه ارایش کرده بودم ولی زیر چشمام بشدت گول افتاده و سیاه شده و صورتمم جوش دار و موهامم  بخاطر ریزش وحشتناکی که دارم کم پشته رفتم برا خودم غذا و بستنی موردعلاقمو بخرم بخورم دیدم حوصله ندارم دادم به یه نیازمند و نه تنها با بیرون رفتن بهتر نشدم که افسرده تر برگشتم خونه کلا دیگه دل مرده و پژمرده شدم تنها تنها هیچکی دورم نیست حتی حوصله دانشگاه رفتنم ندارم