اصصلا به خودش نمیرسه
لباساش همیشه چروک و کهنه و واسه ده سال پیش
هیچوقت به قیافش نمیرسه
شوهرشم ندار نیست
خیلی دوسش دارم اما دوس ندارم مورد قضاوت قرار بگیره بخاطر این قضیه نیدونم چجوری بهش بگم
همه فکر میکنن که نداره یا شوهرش نمیده بهش
درحالیکه شوهرش اصلا خسیس نیست
چندروز پیش مهمونی بودیم همه بهش گفته بودن که خیلی افتاده شدی و چ وضعشه اینم ناراحت بود منم دلم میخواست بگم یکم برس ب خودت سنی نداری
ولی دوس ندارم فک کنه منم مثل بقیه قضاوتش میکنم
چجوری بهش بفهمونم؟
شاید خسیسه
با خودت ببرش خرید بگو بخر
خب، خودش راضيه، چی کارش داری
غیر مستقیم بگو. یکی دیگه رو مثال بزن. مثلا بهش بگو یه دوست دارم که وضعش ناجوره و فلان. اصلا به خودش نمی رسه و آدم باید به خودش برسه
بگو بیا بریم خرید کنیم یه مغازه ی جدید باز شده
بیا بریم بوتاکس دکتره کارش خوبه
بگو همه لباسات بریز دور تنوع بدیم خرید کنیم
آرایش کن بهت میاد
قصدم دخالت نیست اصلا ،مادرش بهم گفته باهاش حرف بزنم یکم بهش تذکر بدم مادرش میگه تا دختر خونه من بود میبردم میخریدم همه چی الانم براش لباس میدوزه ،میگه باهاش حرف بزن جایی میخوایم بریم خجالت میکشم
ببین من خودمم قرتی نیستما زیاد ،معمولیم این دیگه خیلی بد میگرده خیلی بد بخدا نگاش کنی انگار مثلا ببخشیدا ببخشیدا دور از جونش گدایی چیزیه
خیلی خوبع ک بهش بگی
دوست ینی همین اصن
با خنده و مهربون و جوری ک بهش برنخوره بگو به خودت برس
بریم لباس بخریم
خوشگل کن خودتو و...این حرفا
اگه باهاش صمیمی هستی راحت بهش بگو.
بهش بگو بیا بریم خرید و چند تا لباس خوب بخر که زیباییت جلوه کنه. شاید کمرو هیت و روش نمی شه تنهایی یا با شوهرش بره در مغازه و خرید کنه
شاید سلیقه اش تو لباس خریدن خوب نیست برای همین دیگه از خرید لباس زده شده
من دوست صمیمی ام باشه حتما کمکش می کنم و باهاش صحبت می کنم و باهاش می رم خرید تا کمکش کنم لباس هایی که بهش میاد بخره
