من گاهی کم میارم...بچه دومم ناخواسته بود اولش خیلی ناراحتی کردم و بعدش پذیرفتم الان عاشقشم و جونم و براش میدم اما خیلی بچه بد قلقیه رفلاکس و الرژی و کولیک و شب بیداری و خلاصه بگم دو سال خیلی سختی و پشت سر گذاشتم...الانم خیلی اذیت می کنه همش به من چسبیده و نمیتونم حتی یه سرویس برم گاهن موهام و هفته ها شونه نمی کنم...خونمون از یه خونه مرتب خط کشی شده یه خونه جنگ زده شده...خیلی شلوغ کاره دیوارا همه خظ خطی میزا تمام خط خط شده در کابینت همه با کش بسته شده(بچه بزرگم شلوغ کاری های دومی رو اصلا نداشت و خیلی آروم تر بود) این وسط تکالیف و بردن اوردن بچه بزرگ ترم هست...آشپزی و کار خونه هم که از ما خانما جدایی ناپذیره...از خانوادم دورم که کمکی داشته باشم...
یه وقتایی مثل امشب باتریم صفر میشه مغزم سوت می کشه و به خودم میگم چی شد که اون زندگی آروم تبدیل به اینی که الان هست شد...ببخشید طولانی شد دلم میخواست با یکی حرف بزنم و سبک شم...کسی رو برای حرف زدن و سبک شدن نداشتم و اینجا تنها جایی بود که به ذهنم رسید...
