واقعا چرا تا کسی یکمی تو زندگیش پیشرفت میکنه و یه مدتی سرش به کار خودش و زندگیشه یا اصلا یه چیز بارزشی میخره و یجور خوشحال بقیه فکر میکنن مغرور شده یا عقده ای شده یا چ میدونم تازه به دوران رسیده !!
کلی خوبی میکنی و ته دلت خالیه اونوقت آخرش بقیه تو ذهنشون چیزای دیگه راجبت فکر میکنن یا حتی به ساده ترین چیزات حسادت میکنن مثلا چون خانوادت حمایتت کردن !!!!!
فهمیدم آدما فقط به روم میخندن پشتم یه چیز دیگه هستن …
نگید قطع رابطه
بلاخره آدم نمیتونه با فامیلاش دوری کنه هرچقدر تلاش کنه آخرم یه جایی مجبوری باهاشون روبه رو میشه.
فقط یه سوال بنظرتون راه درست چیه تو این شرایط؟
