خانواده خوبی نداشتم...
یعنی با من بد نبودنا اما با همدیگه خوب نبودن...
واسه منم عاقلانه تصمیم نگرفتن
و منی که شاگرد اول مدرسه بودم با کم عقلی خودم که از این شرایط فرار کنم و کم عقلی خانواده م شدم زن یه آدم بی اصل و نسب اونم تو سن کم (نمیگم چند سالگی)
اصلا من و شوهرم شبیه هم نیستیم
خانواده ش خیلی اذیتم میکنن
خودش خیلی بی منطق و بی عرضه ست
بهم خیانت کرده
فقط دو تا بچه دارم که به خاطرشون خدارو شکر میکنم
نمیتونم بپذیرم و باور کنم
چرا زندگی من اینجوری گذشت ؟
هیچ وقت خوش و بی استرس نبودم
تو ۲۶ سالگی دارم میگم دیگه زندگیم تموم شده
هیچوقت دیگه از ته دل نمیخندم
هیچ وقت باشوهرم نشستیم چای بخوریم و بخندیم
هیچوقت مسافرتی نرفتیم که هرز نپره
چرا هیچ راهی جلوی پام نیست؟
چرا تا آخر عمرم باید همینطوری بگذره؟
چرا نمیتونم هیچ چیزی رو تغییر بدم؟
همش میخوام به خاطر دخترام حالم خوش باشه اما چطوری ؟
اونا هیچوقت خوشی مامانشونو خنده های از ته دلشو نمیبینن
خدایا چرا نمیشه برگردم عقب؟
به همون تابستونی که واسه سال بعدش ثبت نام کرده بودم و نرفتم
چرا اون روز از یه راه جدید که برای اولین بار بود رفتم خونه تا زندگیم کن فیکون بشه ؟
چرا عموی بابام مرده بود که من از اون راه بخوام بگذرم و برم از خون و چیزی بردارم؟
چرا زندگیم داره اینجوری میگذره ؟
خدایا من چیکار کنم؟ هیچی دیگه راهی ندارم
به خاطر بچه هام که طلاق نمیگیرم و همینجوری میگذره تا بمیرم
خدا تو که هیچوقت منو ندیدی
دستمو نگرفتی از باتلاق در بیام
اگه میخواستی میتونستی مگه نه؟
فقط به یه امید نفس میکشم که خوشبختی دخترام و ببینم
این کارو میکنی برام ؟
منم همینم 25 سالمه تازه ازدواج هم نکردم خیلی خستم بسیار زیاد داغونم
من ک دارم کیف میکنم . مجردم و بهترین ماشین
من خیلی خدا رو صدا زدم در هر حالت و شرایط ولی خدا صدامو نشنید حالم بده 😭هیچی برام نمیشه
میشه حسرت های منو بدی به زندگی دخترام ؟
روزی رو ببینم که درس خوندن و برای خودشون کسی شدن
یه همسر خوب و عاقل و با خانواده و وفادار دارن
ببینم دست شوهرشونو گرفتن و دارن میخندن
این نوشته ها رو برای خودم مینویسم
میخوام خالی شم
