شوهرم بعد از پنج سال لهم جواب مثبت داد

تو یه اتاق که به ظاهر و وسایلی که توش بود میخورد اتاق پذیرش باشه منتظر بودم، هم خوشحال بودم که از درمانگاه قبلی نجات پیدا کردم و هم استرس داشتم 

اینجا خیلی شلوغ تر از جای قبلی بود،جای قبلی با ۳ تا خانوم(بهورز) و یه آقا (بهداشت محیط) همکار بودم و اینجا قرار بودکارشناس واحد مدارس و واحد خانواده باشم که حداقل با ۲۰ تا بهورز تو ۹ تا خانه بهداشت سروکار داشته باشم.

تو افکار خودم بودم که یه خانم اومد تو اتاق،قدش از من کوتاه تر بود ولی از ظاهر و طرز برخوردش مشخص بود مثل خودم گرم و پر انرژیه...

با لبخند بهش سلام کردم و خودمو معرفی کردم و گفتم که قراره از امروز من اینجا با شما کار کنم...

سحر بود اسمش و درست حدس زدم تو اون اتاق ک پذیرش درمونگاه بود کار میکرد....

پیش خودم فکر میکردم شاید سحر میتونه یه دوست خیلی خوب باشه برام بین این همه آدم تو این شلوغی....

منتظر موندیم تا کم کم بقیه هم اومدن ، برگه ابلاغمو با آقای احسانی که امور عمومی درمونگاه به عهده‌ش بود پیش رئیس مرکز بردم آقای دکتر محمد پور  ... و من بعنوان کارشناس بهداشت خانواده و مدارس اونجا مشغول به کار شدم

آذر ماه سال ۱۳۹۵ بود... یه هفته ای از کارکردنم تو درمونگاه جدید میگذشت و من کم کم سعی میکردم همکارا رو بشناسم ،به جز خانم سعیده دیدار و سحر ک خیلی باهاشون صمیمی شده بودم هنوز وقت برای نزدیک شدن به  بقیه رو پیدا نکرده بودم.. سر ماه بود و وقت دادن آمار ها منم کارم زیاد ....و آمارهایی باید مینوشتم که اولین بار بود باهاشون آشنا میشدم.

لاغر که نه به شدت خوش هیکل بودم‌... وزن ۶۰،قد ۱۶۷

چادر میزدم و موهامو کامل میپوشوندم چون کافی بود ی روز نزنم از در خونه تا محل کارم ده نفر مزاحمم میشدن

ماشین نداشتم،،،وضع مالیمونم زیاد خوب نبود،نیروی طرحی بودم تازه شروع به کار کرده بودم

با تاکسی های خطی میرفتم 

ولی همیشه شیک و آرایش کرده

کلا عادت داشتم ی ساعت جلو آینه باشم

همیشه در حال راه رفتن بودم 

(لطفا بحث رو به حاشیه نبرید خواهش میکنم )

اینجا میخواستم به آرامش برسم و یه جورایی از صفر شروع کنم،تجربه قشنگی از پایگاه قبلی و آدماش(همکارا) نداشتم.

من دختر شاد و پرانرژی ای بودم وسرخوش و شلوغ،،،پرجنب و جوش و پر حرف گاهی شبیه آنشرلی ...همونقدر پرسرو صدا

که ازاد شده بودم از یه زندان ...

مهربون بودم،باهمه رفتارم یکی بود،زن و مرد برام فرقی نداشت،مغرور نبودم...همه رو دوست داشتم...جوری بود ک وقتی طرحم تموم شد یکی از همکارامون میگفت :بعد از خودت اینجا شده قبرستون!

به همه میگفتم عزیزم،

از دهنم نمیفتاد!

نمیتونستم ترکش کنم

ولی جدی بودا

همه برام عزیز و دوست داشتنی بودن همه آدما،چه همکارا چه بیمارا

یا یه روز ک مرخصی بودم همه متوجه میشدن که اون روز من نیستم!

عاشق زندگی بودم،عاشق خونوادم،دوستام،خودم ...و الان جایی که توش کار میکردم

تو یکی از همین روزا دکتر بازیار یکی از پزشکای درمونگاه با خنده ازم پرسید مجردی یا متاهل؟!

جواب دادم مجردم 

اونم گفت؛ برای خودم نمیخوام من متاهلم برای یکی از بچه های درمونگاه پرسیدم،

گفتم بهش بگو ک قصد ازدواج ندارم.

همه این مکالمه با خنده از طرف دوتامون بود

فکر میکردم تو اون اتاق این فقط یه مکالمه طنز بوده که هیچ ادامه ای نداره، ولی این آغاز داستان تلخ و شیرین عاشقی من بود؛

داستانی  که از پاییز ۹۵ شروع شد و من کم کم وابسته کسی شدم که سابقه شکست عشقی تو زندگیش داشت و تو گذشته مونده بود،خیلی سخت میشد بازم اعتمادشو جلب کرد

تو همون دو سه هفته اول چنتا دیگه از همکارای متاهلمون واسطه شدن برای چنتا از مجردای درمونگاه یا پسرای فامیلشون که ندیده رد میکردم

شک نداشتم فقط بخاطر اخلاق و گرم بودنم بود

خوشگل بودم ،ولی ادم خوشگل کم نبود

شاغل بودم ولی قراردادی با رسمی نبودم

برعکس درمونگاه قبلی ک مثل زندان بود برام اینجا شاد و سرحال بودم 

اینقدر میخندیدم که گاهی واقعا کنترل خنده هامو نداشتم،

همه خنده هام از ته دل بودن

اصلا کسی هست؟!😅

تازه شده بودم همون مریم سابق که همیشه مامانم میگفت هیچ وقت بزرگ نمیشی و مینا خواهر کوچیکم میگفت مث بچه های گروه سنی ۱۰تا ۱۴ ساله‌ای!

بعدها فهمیدم تعدادی از همکاران(هم جنس های ضد زن متاسفانه) بخاطر خنده هام فکرای بد میکردن و بهم بی حیا و ول خند و اینا گفته بودن!فقط بخاطر اینکه دختر بودم و میخندیدم همین!

همیشه میگفتن پشت هر خنده ای گریه هست باورم نمیشد

نمیدونستم روزگار چه خوابی دیده برام.

نمیدونستم این آغاز تباه شدنمه

شروعِ تموم شدنمه.

مثل روزای اول هنوزم هر روز صبح تو کل درمونگاه میگشتم و به همه سلام و صب بخیر میگفتم و اخرسر یه سر به سحر میزدم که بیشتر پیشش بمونم

حالا دیگه تقریبا خیلیا رو میشناختم و صمیمی تر رفتار میکردم

آدمایی که فکر نمیکردم روزی از حسادت بهم ضربه ها بزنن هرکاری از دستم برمیومد برای تک تکشون انجام میدادم.

از کمک کردن به بچه های تزریقات،تا معاینات زنان باردار تو اتاق مامایی،واکسیناسیون،خونگیری تیرویید کودکان تا کمک تو شمردن پول خرد های پذیرش برای سحر و خانم‌حسن زاده و... درصورتی که هیچکدوم وظیفه من نبود و من فقط کارشناس واحد مدارس بودم و بعد از اومدن الینا مومنی واحد بهداشت خانواده هم به ایشون واگذار شد

یه روز از همون روزا تو اتاق پذیرش بودم که یهو دکتر بازیار اومد داخل!

من پشت صندلی سحر وایساده بودم که داشت به بیماران نوبت دکتر میداد و دکتر پشت سر یه آقایی ک همکار پذیرش سحر بود

دکتر با خنده و رو به من گفت؛ میدونی کی اون سوال رو ازم پرسید؟! و من با حالت پرسشی فقط نگاش میکردم که یهو با انگشت به همون آقا اشاره کرد و با خنده از اتاق رفت بیرون

اون آقا هم ک اسمش اریا مقدم بود با تعجب و با صدای بلند دکتر رو صدا میزد که بیا ببینم چی میگی چی شده؟!

منم با شنیدن این حرف از طرف دکتر بازیار اتاق رو ترک کردم