دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندارم...

دلم تنگ شده برای بچگی هام برای وقتی که عزیزدل بابام بودم دردونه مامانم بودم. وای اگه بفهمن الان چه زجری میکشم و صدام درنمیاد!!!

ذره ذره وجودم داره اب میشه از اون دختر پرشور وپراحساس دیگه هیچی نمونده، دلم داره نفس های اخرشو میکشه... دقیقن وقتی فکر میکردم خداوند فرشته نجاتشو فرستاده، غرق برزخی ابدی شدم.

خداوندا.. میدانم که بنده خوبی نبودم اما جز تو کسی روندارم تنهام نزار نجاتم بده خسته ام صبری بده اون اسونی بعد سختی ک قولشو دادی نشونم بده

تو گیر دار بهونه های دخترم تو این بی خوابی ها وجیغ های شبونه تو این حبس خونگی تو این ضعف گاه بگاه پاهام لرزش یباره بدنم... توان درگیری با کسی ک فکر میکردم پشت وپناهمه ندارم.کسی ک قول داد عاشق ورفیقم باشه و نزاره اشک بچشمم بیاد، دلمو نشکنه و سنگ صبورم باشه،حالا کاری کرده که پلکام از شدت گریه ورم میکنه... میدونه رنجورم خستم تنهام... میدونه زخمی ام نمک میپاشه این درد اوره ک یک همدرد، بجای تسکین اتش بوجودت بزنه...همه میگن بچه گریه میکنه بزار گریه کنه اما من همه نیستم حتی پدرم نیستم من «مادرم» حاضرم نفسامو بدم تا لبخند و بازی دخترمو ببینم تاصبح پلک نزنم اما عزیزدلم راحت واروم بخابه 

من تورا هیچوقت نمیبخشم ک دلمو تیکه تیکه کردی، از صدای شکستن قلبم،از این همه وعده های پوچ خسته ام.ازت متنفر شدم!! اون عشق اتشین،اون نفسی ک بند نفس های تو بود،که بی تو میترسید، بدون اغوش تو‌اروم نمیگرفت با گریه تقاضای دستای تو رو میکرد ک تا صبح دور کمرش حلقه بزنه... حالا چ شد؟!!! نمیبخشمت ک عشق منو نابود کردی نمیبخشمت ک درک منو از زندگی عوض کردی نمیبخشمت ک زیر همه حرفای قشنگت زدی.. من ک تورو اجبار به زندگی با دختر نازپرورده حساس و پراز احساس نکرده بودم!! پس چرا این دختر بی پناه و این همه رنج دادی؟!! من به پشتوانه مرام و معرفت تو،ایمان و اخلاقی ک ازش دم میزدی بتو بله گفتم...حقم نبود ک الان رنج بد خلقی خدانشناسی نامردی تورو ببرم... و نتونم نه بگم... بخاطر دخترک بی پناهم مادر و پدر پیر و رنجورم اما بدون چرخ روزگار میچرخد....

اگه میبینی توی جمع میخندم اگه باهات هم کلام میشم فقط بخاطر ابروداری و عزیز دلم هست وبس در درون لحظه به لحظه ازت بیشتر متنفر میشم

یک روز ک خدا ازت پرسیدانشب ک یک مادری، یک همسری، یک زنی،یک دختری وقتی تو در خواب هفت پادشاه بودی، اروم اشک میریخت تمام بدنش میلرزید و ضعف میرفت... چکار کردی؟ چه میگویی؟ جواب میدهی ک زیر قول هایم زدم، ک دخترکی معصوم را با حرفای قشنگم فریبش دادم ک با وعده های پوچ بازیش دادم... چطور توجیه میکنی بی وجدانی ات را؟ اسم خودت را میگذاری مرد؟ مردانگی به زور بازو و بفحاشی نیست به مال وثروتم نیست... مردانگی به لبخند رضایت بخش زنی است ک در خانه تو،برای فرزند تو،موهایش راسفید پاهایش را رنجور دستانش را زخمی میکند!!..اشتباه اموختی... بیدارشو ... حداقل پدر خوبی باش... خودت رازدی بخاب ک بیدار نمیشوی وگرنه تا الان بااین همه فریادهای «من» مرده هم چشم میگوشید!!!

سو استفاده از حس مادرانه از عشق واقعی و الهی خداوند... انسانی نیست!!چون میدانی دست و پایم را مهر عزیزدلم بسته است هی بشکنی وبشکنی بعد انگار که نه انگار هی بخندی وبچرخی..نه...مرد نمیخواهم حداقل ادم باش... انسانم ارزوست... پایان

مرسی دوستم شعر کاملشو نخونده بودم

ممنونم حرف زدم تا دلت بخاد ... اما اثرش۲۴ساعته قبول میکنه گاهی کلی عوض میشه و قول و وعده میده اما چندساعت بعد زیر همه چی میزنه... اینجوری بیشتر باحال دلم بازی میکنه هی امیدوار میشم و هی ناامید

سلام ممنونم خدابهم صبر وارامش وقدرت بده... اگه بدونی دوستم بعد از مادر شدنم چقدر تغییر کردم از یک دختر نازورورده لوس وحساس تبدیل شدم به زنی ک دستهاشا ز خشکی زخم میشه از ابجوش تاول میزنه و... اما اهمیت نمیده