گاهی به خودم می‌گویم که قوی‌ام
که می‌توانم از پس این دنیا برآیم
اما در اعماق وجودم افکار بی‌پایانی همچون طوفان در جریانند
گذشته همچون سایه‌ای مرا تعقیب می‌کند و هر روزم را با افسوس و درد پر می‌کند
فریادهای درونم نه به گوش کسی می‌رسد و نه به خودم تسلی می‌بخشد
شب‌ها هیچ گاه آرامش نمی‌آورند
خواب هم فقط تکرار بی‌پایان روزهای گذشته است روزها به دنباله‌ی شب‌ها کشیده می‌شوند گویی زمان برای من معنا ندارد
حس میکنم نامرئی شده‌ام
هیچ‌کس نمی‌تواند مرا ببیند یا بشنود
در این دنیای خالی تنها مانده‌ام با افکارم با دردم و با این واقعیت که هیچ راه فراری نیست