خیلی دلم گرفته و از خودم عصبیم هیچ وقت واقعی زندگی نکردم از وقتی بچه بودم سرم تو درس و کتاب بود و فقط درس میخوندم آخرشم کنکور قبول نشدم نشستم پشت کنکور ولی دیگه نای درس خوندن نداشتم و نخوندم ولی با عذاب وجدان نخوندن زندگی کردم پدرم فوت شد و بیشتر حسرت میخورم ک اگه واقعا زندگی کرده بودم تو خانواده بودم شاید بیشتر لذت میبرد از زندگی و الان حال روحی داغون و افسرده نداشتم کاش یکی بود میگفت نخون
چرانا امید شدی خب تهشو قشنگ تموم میکردی
حالا من از بس دوران تحصیلیم بد و عذاب آور بود با خودم میگم هیچوقت بچه دار نمیشم که اونم این سختی هارو تحمل کنه و با هزارتا مشکل روحی بزرگ بشه
چون مدرسه نمونه بودم یه شهر دیگه قبول شده بودم شش سال تو خوابگاه دور از خانوداه فک کن از ۱۳سالگی تا۱۸سالگی تو خوابگاه اونم با روحیه حساس داغون شدم شیره بدنم کشیده شده حس میکنم نای ادامه دادن ندارم کاش خانوادع نمیذاشتن برم تا اینکه تشویقم کنن آخه بچه ۱۳ساله چ ب خوابگاه
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
58 ثانیه پیش
59 ثانیه پیش
59 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز