کنکوریا چطوری ادبیات رو میخونین

من چن سال پیش گاج سبزگرفته بودم عالی بود بله توکتاب یادفترمینوشتم

کمک آموزشی روبخون چراواردکنی  برامدرسه توکتاب یادفترمجبوربودیم بنویسیم گاج یاکتابای دیگه روگفتم بخونی چون نکته هاهمه رومیگه براتست عالیه

سلام 

ببخشید که اینجا پیام میزارم

آخه توی اون تاپیکتون متن بلندی گذاشته بودم که حیفم اومد بدون اینکه هیچ مخاطبی دیده باشه پاکش کنم

اینجا میزارمش

گریه و روضه گرفتن برای امام‌ها فقط یه کار احساسی ساده نیست؛ یه حرکت تربیتی و عمیقه.

 گریه برای امام‌ها باعث میشه قلبت نرم بشه و پیوندت با اهل‌بیت قوی‌تر بشه. 

وقتی دل‌سوخته میشی برای مصیبت‌های امام حسین (ع) یا بقیه امام‌ها، در واقع داری روح خودتو پالایش می‌کنی.

از طرفی، این گریه یه جور اعلام وفاداری و همراهیه.

 انگار داری به خودت یادآوری میکنی که راه اونا رو میخوای ادامه بدی. 

 این گریه‌ها باعث می‌شن به اون اهداف بزرگ‌تر یعنی معرفت و عمل نزدیک بشی.

گریه برای امام‌ها و شرکت توی مجالس روضه، باعث میشه که روح آدم از حالت روزمرگی و سختی‌های دنیایی جدا بشه و یه ارتباط عمیق با حقیقت پیدا کنه.

 توی این مجالس، آدم یادش میفته که دنیا همه‌چیز نیست و باید برای یه هدف بالاتر زندگی کنه.

این گریه‌ها، مخصوصاً برای امام حسین (ع)، یه جور تمرین برای عشق ورزیدن به ارزش‌های الهی هست.

 وقتی برای امام حسین (ع) گریه میکنی، در واقع داری برای مظلومیت حقیقت گریه می‌کنی،

 برای عدالتی که لگدمال شده،

 برای انسانیتی که زیر پای ظلم از بین رفته.

 این اشک‌ها، کم‌کم تو رو آماده میکنه که اگه یه روز لازم شد، خودتم تو مسیر حق از راحتی و آسایشت بگذری.

این گریه‌ها و روضه‌ها یه ابزار فوق‌العاده برای تهذیب نفس و نزدیک شدن به خداست. 

چون امام‌ها، واسطه‌های هدایت هستن و این اشک‌ها باعث می‌شه که محبتشون تو دل آدم جا باز کنه. 

وقتی محبت اهل‌بیت تو دل آدم قوی بشه، کم‌کم آدم تو رفتار و زندگیش هم شبیه اون‌ها میشه و این یعنی رشد واقعی.

 جمله معروفی که از امام حسین (ع) نقل شده اینه که ؛ انا قتیل العبرات

من کشته اشک‌ها هستم

وقتی امام حسین (ع) اینو میگن یعنی اون‌قدر اتفاقی که برای من و یارانم افتاده تلخ و جانسوزه که هر کسی بفهمه و دلش با حقیقت و انسانیت پیوند داشته باشه، نمیتونه جلوی اشکش رو بگیره.

 این اشک‌ها نشونه اینه که آدم قلبش با امام حسین (ع) و اهدافش همراه شده.

از طرف دیگه، امام میخوان بگن که این اشک‌ها یه قدرت خاص دارن؛

 وقتی برای مصیبت‌های امام حسین (ع) گریه میکنی، داری قلبت رو بهش نزدیک میکنی و راه اون رو زنده نگه میداری.

در واقع می‌خوان بگن که این اشک‌ها یه مسیر ویژه برای زنده نگه داشتن راه و هدف ایشونه. 

گریه بر مصائب امام حسین (ع) فقط یه واکنش احساسی نیست، بلکه یه حرکت معنویه که انسان رو به حقیقت و شناخت نزدیک‌تر می‌کنه.

 این اشک‌ها باعث می‌شه یاد و پیام امام حسین هیچ‌وقت فراموش نشه و راهی که برای عدالت و آزادی رفتن، همیشه تو دل‌ها زنده بمونه.

و یه جور ابزار هدایت هستن و می‌تونن آدم رو به مسیر درست تربیتی هدایت کنن و اثر تربیتی قوی دارن.

 وقتی آدم برای اهل بیت مخصوصا امام حسین (ع) گریه میکنه، داره دلش رو با ظلم‌ستیزی، آزادگی، و محبت اهل‌بیت پیوند میزنه.

 این اشک‌ها به نوعی روح انسان رو لطیف میکنه و دل رو آماده پذیرش حقایق عمیق‌تر میکنه.

اشک‌هایی که از دل آدم برای حقیقت و عدالت جاری میشه، یه جور ارتباط مستقیم با خدا و مسیر معنوی امام‌ها ایجاد میکنه،

در واقع پلی هستن برای عبور از دنیای مادی به سمت نور و معنویت.