داشتم میخوندم
چون ممنوعه
کلی تایپ کرده بودم برات.
چتونه که گزارش میزنید. شاید کسی نیاز به همدلی و کمک داره.
سعی نکن به خانوادت چیزی رو بفهمونی. چون نمیخوان که بفهمن. تا الان روانت رو هدر دادن حالا جونت هم میخوای از ذست بدی برای نفهمیه اونا؟
اگه میتونی رابطتت رو محدود کن.
دلتو بده به بچه و زندگیت.
خواستی با من بیشتر صحبت کن
خیلی دارم تحمل میکنم
از ۱۴ ۱۵ سالگی تا الان که ده سال میگذره من فقط دوماهش خوشحال بودم
دیگه هیچ وقققققتتتتتت از ته دل نه خندیدم نه بابت چیزی خوشحال شدم
خسته شدم از این همه گریه
بعد از این همه مدت
این اولین باریه ک بطور جدی بدون هیچ ترس و واهمه ای دارم بهش فک میکنم
مث خوره افتاده به جونم که هم خودم هم پسرمو از بین ببرم
ای جانم. چقدر میفهممت. منم ۱۰ سال هرشب گریه کردم.
خودمم باورم نمیشه هر شب.
ولی الان دیگه خنثی هستم. یکساله ازدواج کردم ولی حتی عروس شدنم هم خوشحالم نکرد , همش ادا و شوخی و خل بازی در میارم که نرم تو اون حال واقعی خودم.
مگه متاهل نیستی؟ ازشون جدا نشدی؟
راهی نیست که دیگه ارتباطی نگیری باهاشون؟
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستجدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
2 ثانیه پیش
3 ثانیه پیش
4 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
