خیلی شنیده بودم تو کتاب و پادکستا که آدم ذاتا تنهاست و باید با این تنهایی درونیش کنار بیاد
هر چقدر هم دوست و اطرافیان داشته باشی ی جایی میفهمی که نه تنهایی من فک کنم دیگه قدم تو دنیای بزرگسالی گذاشتم کم کم که این احساس رو دارم کاملاً درک می کنم ،من دوست دارم،خانواده دارم ولی انگار اون حس با هیچی پر نمیشه
من که نه دوست دارم نه خانواده درست چی بگم پس 😅
تنها بودن سخته بعد یه مدت خود به خود دنبال هر جایی که اجتماع هست میری
بهتر زیاد وارد جزئیات نشی زندگی رو برات سخت میکنع
آقای قمشه ای هم همینو میگه
میگه ما حتی با عزیزترین کس زندگیمون هم که باشیم تنهاییم... اونا هم تنهان... هر کی در واقع تنها و درون خودشه
ماها فقط کنار همیم
