یاد روزایی میفتم که تازه بچه دار شده بودم مدام به خودم لعنت میفرستم از فکرش خوابم نمیبره
من الان بچه ام دو سال و ۴ ماهشه. تازه الان آدم شدم یکم جون گرفتم فرز شدم صبح پامیشم عین آدم به خونه زندگیم و خودم و بچه ام میرسم انواع و اقسام غذاهای مقوی براش درست میکنم تازه مغزم داره کار میکنه واقعا بعد زایمان تا دوسال از شدت ضعف آدم انگار تو این دنیا نیست. واقعا نمیتونم خودمو ببخشم بعد زایمانم بشدت تنبل شده بودم.غذای کمکی از ۵ ماهگی بچه شروع کردم ولی تا ساعت ۲ ظهر خواب بودم هر چی بچه از گرسنگی بیدار میشد گریه میکرد سینه امو میذاشتم دهنش و میخوابیدم. ولی شیر که براش کافی نبود تازه ۲ بیدار میشدم یه فرنی سرسری میپختم بهش میدادم. بدون بادام. شاید کلا تا یک سالگی دو بار حریره بادوم بهش دادم.خودم از گرسنگی سرم گیج میرفت حالا فکر کنید شیرم میدادم. چون مادرشوهرم هر روز ساعت ۴ یا ۵ میومد خونمون اول از استرس اینکه خونه ام بهم ریخته اس میرفتم سراغ تمیزکاری آخر سر یه غذایی میپختم اونم نمی‌رسیدم بخورم مادرشوهرم میومد اونم واسه اینکه جلوش کم نیارم میگفتم اینو برا شام پختم وانمود میکردم صبح مث کدبانوها بلند شدم صبحونه بچه رو دادم ناهار پختم اینم شامه که پختم. خاک بر سرم وقتی فکر میکنم که این بچه ام چقد از دست من احمق گرسنگی کشیده میخوام خودمو بکشم. خاک تو سرم که شیرم کم بود دکتر و مادرشوهرم میگفتن این بچه نیاز به شیر خشک داره من گیر داده بودم که نه اگه شیرخشک بهش بدم شیر خودم قطع میشه. یکی نبود بهم حالی کنه این شیر تو گیرم طلا وقتی انقد کمه چه فایده ای برا بچه داره آخه. وای خدایا... لعنت بهم
