این آدمایی که میگم گاهی شامل نزدیک ترین اطرافیان تون هم میشن :/
مثال از زندگی خودم می زنم...دوره دبیرستانم به خاطر یه سری مسائل مجبور به خوندن چیزی بودم که بهش علاقه نداشتم و فقط دنباله رو بقیه شدم و فقط به طرز فکر و نظر بقیه اهمیت می دادم،هر روز برام مثل جهنم بود و چون مدرسم خاص بود هیچکس بهم حق پشیمون شدن نمی داد.یادمه بابام و کل فامیل تحسینم می کردن و چشم شون به من بود که کی به اون چیزی که ازم انتظار دارن می رسم...تا اینکه یه مدت افسردگی بدی گرفتم و کارم به قرص و روانپزشک کشید...بعدش فقط مامانم منو گردن گرفت و حمایتم کرد سمت چیزی که استعداد و علاقش رو داشتم برم اما بابام منو مثل یک آشغال از دایره توجهش انداخت دور و هر وقت می تونست بهم زخم زبون می زد...با اینکه حتی با وجود شرایط بدی که داشتم به هدفم رسیدم اما هيچوقت تحقیر کردناشو تموم نکرد،این همون بابایی بود که تا قبل تحسینم می کرد و پز من رو به همه می داد...احترام پدر و مادر واجبه ولی من از اون اتفاق به بعد فهمیدم حتی پدر و مادرمم وابسته به شرایط می تونن منو راحت دور بریزن...
خانما برای خودتون ارزش قائل باشین ممکنه نزدیک ترین آدمای زندگی تون،اونایی که انتظارشو ندارین هم بعدا رنگ عوض کنن و دیگه اون آدم قبلی نباشن،حواستون باشه برای کی خودتونو انقدر به سختی می ندازین و از خواسته های دلتون می گذرین...ارزششو نداره 🙂
