سلام دوستان عزیزم. دوست داشتم زندگی مو براتون بنویسم و ازتون میخوام با نظراتتون منو به نتیجه درست برسونید.
من در خانواده ای رشد کردم که پدرم همیشه اعتیاد داشتن. به قدر بخور و نمیر همیشه داشتیم. در کل رفاه نداشتیم. با این وجود من و خواهرا و برادرم تحصیلات دانشگاهی با شغل و درآمد مکفی داشتیم. وقتی خواهرام و برادرم از نظر مالی استقلال پیدا کردن، مستقل شدن و زندگی جداگانه ای برای خودشون درست کردن. در این گیر و دار و چون پدر و مادرم با هم اختلاف شدید داشتن، مادرم هم با اونا زندگی میکرد. من در اون سال ها کار میکردم و با پدرم تنها زندگی میکردم. شاید به خاطر همین مسائل بود که تا پسری بهم نزدیک میشد زود وابسته اش میشدم اما هر پسری تا متوجه وضعیت زندگی ام میشد فرارو بر قرار ترجیح میداد. تا اینکه با همسر فعلی ام آشنا شدم. خیلی مقاومت کردم اما خب بالآخره منم بهش علاقمند شدم. دلیل مقاومتم هم این بود که اون چند سال از من کوچیکتر بود و هیچ برتری نسبت به من نداشت. حتی شغل مناسبی هم نداشت. تو اون شرایط بد خانوادگی، من تصمیم جسورانه ای گرفتم و باهاش ازدواج کردم. تنها کسی که مخالف نبود پدرم بود. خواهرام و برادرم و البته مادرم مخالف بودن. زمان ازدواج 27 ساله بودم. خواهرام ازدواج نکرده بودن و من کوچیک تر از اونام. به هرحال با وجود همه مخالفت ها و به زعم من حسادت ها، ازدواج کردیم. خانواده همسرم موافق بودن اما حالا میفهمم دلیل موافق بودنشون با ازدواج ما فقط شاغل بودن من بوده و هیچ دلیل دیگه ای نداشته. بگذریم که توی این 7،8 سال خیلی سختی کشیدم. زندگی با مردی که هم خودش و هم خانواده اش فرهنگ پایینی دارن خیلی سخته اما انتخاب خودم بود وراه دیگه ای هم نداشتم. خانواده همسرم بسیار آدم های چیپ و بی چشم و رویی هستن. خیلی خیلی دلگیرم ازشون. توی این سالها تا تونستن منو اذیت کردن. اینو هم بگم من سرم همیشه تو لاک خودم بوده و هست اما اونا لحظه ای منو راحت نذاشتن. با رفتارهای زشت و خاله زنکی فقط اذیتم کردن. الان که ما خونه داریم و زندگی نسبتا خوبی داریم و همسرم هم میدونه من چقدر زحمت کشیدم، مادرشون توی دعوای اخیرمون به پسرش میگفت چرا میذاری این یعنی من حرف بزنم، مگه خرجتو میده! اینو بگم به خاطر مواردی که در حوصله این تایپیک نمیگنجه بعد از بارداری دومم دیگه سرکار نرفتم.
خلاصه کنم؛ زندگی مو دوست ندارم. بعد از این همه سال احترام گذاشتن به خانواده همسر ، مادر ایشون خیلی راحت به من توهین میکنه و به من مقابل همسرم میگه حرومزاده! اون هم هیچی به مادرش نگفت. خیلی دلشکسته شدم. خیلی بهم توهین کرد. چرا زندگی مو دوست ندارم چون شوهرم با من همدل نیست. رفیق بازه، خودخواهه، از من توقع داره وقتی مادرش به من فحاشی میکنه من ساکت باشم. خیلی دلشکسته ام. احساس میکنم سهم من از زندگی نباید این باشه.
