زمانی که زغال سنگ ، کشف شد ، دانشمندانی بودند که فریاد آغاز نابودی زمین را سرکشیدند و این آغازی بود بر آنچه اکنون می‌بینیم.
در گذشته نه چندان دور ، در سطل های زباله ، چیزی جز پوست میوه و شاید پارچه های پوسیده ساده چیزی نبود ، رفت و آمدها ، با اسب و گاری بود و بازی کودکان، با چوب و سنگ ، لباس هایشان پارچه هایی از جنس طبیعت ، ظروفشان از سنگ و چوب و زیر اندازشان حسیر و گلیم ، رنگ هایشان ، همه از گیاهان ، طبابت شان از گیاهان ، زمینشان خاکی بود که بارش باران ، عطر خاک را پراکنده می‌کرد. زمستان ها پربرف بود و تابستان ها ، از یخ های باقی مانده برای خنک کردن استفاده می‌شد.
آنچه بود ، طبیعی بود و از جنس طبیعت .خانه هاشان از سنگ و چوب و گرمی زمستان ها از هیزم .
امروزه ، هر شب ، در سطل های زباله ، انواع قلم مواد غیر طبیعی ، بطری ها، کیسه های پلاستیک ، ظرف های داروهای تمام شده ، قطعات الکترونیکی و .. از هر خانه، دفع می شود ، قطعات و مواد حاصل از تولید صنعتی ، از یک آدامس ساده تا قطعات سرور ها و کامپیوتر ها ، آسفالت ها و خودروهای فرسوده ، زباله های بیمارستانی ، انواع کالاهای سوپرمارکتی که تنها چند دقیقه بعد ، دور ریخته می‌شود، صدها سال دیگر هم تغییر ماهیت نخواهد داد.
هرچه که میخوریم ، درونش ذراتی از این مواد شیمیایی را دارد .
تمدن جدید گرچه کار را آسان کرده ، گرچه زیبا به نظر می رسد ، اما دورنمایی وهم انگیز دارد .
با ولع شدید ، همه آب ها را مصرف کردیم ، درختان را قطع کردیم ، زمین را زباله دانی کردیم و هم اکنون ، آسمان در نزول بخیل شده و زمین را همچون آتش بی آب و گرم کرده ،
تا چند دهه و شاید کمی بیشتر ، شاهد اتفاقات تاسف بار و عجیبی خواهیم بود .
