( دلنوشتست صرفا برای خودم و ممنون میشم اگه وقتتونو تلف نکنین واسه خوندنش چون فقط واسه ی بقیه مفهوم نیست )
امروز بازم از اول صبح بیدار شدم توی این گوشی کوفتی رفتم تااا خود شب
اخه مگه تو ازمون نداری مگه نباید با کل توانت درس بخونی
چرا اینقدر تنبلی، چرا این گوشی لعنتی رو ترک نمیکنی
رو دستت بنویس من معتادم باید مقاومت کنم باید ترک کنم
سختههه ولی تو باید واسه زندگیت سختیشو بجون بخری
میشه دیگه فردا دست نزنی به گوشی
میشه از ظهر که اومدی ، نمازتو بخونی و شروع کنی به درس خوندن
میدونم فاصله گرفتی
ولی بلخره که چی
تو باید به خودت بیای اشتباهتو یه جایی باید جمع کنی
ازت میخوام شجاعت اینو داشته باشی که بپذیری اشتباهتو
نه اینکه پشت اشتباه بعدیت قایم شی و شرایط رو برای خودت سخت تر کنی
من به خدا توکل میکنم و فردا به گوشی دست نمیزنم و شروع میکنم به درس خوندن
نتیجه ی ۷ سال خوندنت به این یک سال بستگی داره
میشه بخاطرهمه ی ارزوهات تلاش کنی؟
انگیزه ی فردا
واسه ی اینکه اخر قصه برسم به جاایی که بگم دیدی تونستم :)))
