از آخر شروع میکنم..
دفنم کردن ،وهر کسی که در مراسم تدفینم شرکت کرده، یکی یکی دارن میرن سمت خونه‌و زندگیشون،عزیزانم هم کم کم‌دارن خداحافظی میکنن که قبل غروب برگردن خونه،درآخرهم شوهروبچه‌هام میرن (من درقبر خودم تنها ماندم ،تنهای تنها😭)کی به درد من خورد؟که‌هم قبرِ من شد؟پدرومادرم!که‌همیشه غصشونو میخوردم؟یا خواهروبرادری که بفکرشون بودم؟یا بچه هایی که جوونیمو به پاشون گذاشتم ؟یاشوهربی معرفتی که ازصفرتاصدمو براش گذاشتم با همه‌چیزش ساختم !هییییچکس نموند هیچ کس ،جز خودموخودم تنهاااا،،پس اون همه غصه هایی که خوردم،فکرهایی که نصف شب به سرم هجوم‌میوردن ذهنموداغون میکردن،ناامیدی ها،گریه و ضجه ها،شب بیداری ها،چیشد به چه‌دردی خوردن؟چه‌دردی رو دوا کردن؟به چشم کی اومد؟حیییییف عمرمو،جوونیمو،فدای همه‌اونایی که گفتم‌کردم ولی هیچوقت برا خودم وقت نمیزاشتم ،هیچوق نگفتم پس من چی،چرا بفکر خودم نیستم ،بفکر آسایشم نبودم،چرا خودمو فراموش کردم؟
