همش به چاقو فکر میکنم به این که چطوری میتونم باهاش این دنیا رو نجات بدم

ولی به من داروی انتی سایکوز دادن!!! اونم صرفا چون گفتم اوتیستیکم نه گذاشت نه برداشت ریسپریدون داد

واقعا وقتی مصرف کردم تجربه خیلی بدی داشتم

شما که توی مطب با بنده نبودین!!

فقط پرسید اضطرابت زیاده؟ گفتم بله. گفت با دیگران هم خو نمیگیری؟ گفتم خب همیشه این طوری بودم

سریع نوشت ریسپریدون!!!

خیر این هذیان نیست؛ چون خودم تاکید دارم که میدونم این فکر چرت و اشتباهیه اگه دقت کرده باشین چندبار تکرار کردم

هذیان وقتی هذیانه که فرد خودش هم نمیفهمه داره اشتباه میکنه

من افکار وسواسی دارم؛ مدام اشتباهاتم جلوی چشم هام رژه میرن و همش به خودم میگم خب اگه اینقدر مایه زحمتم کاش نبودم

ولی میدونم این اشتباهه و از بیرون دارم این افکار رو نگاه میکنم

بعد هم؛ دارم میگم عوارض وحشتناکی داشت برام!!! چرا باید چیزی رو مصرف کنم که باعث میشه حس کنم سرم روی بدنم نیست؟!! چیزی که باعث میشه کلا فقط بخوابم، بیش حسی هام عجیب غریب بشن(مثلا صداهای یکم بلند توی گوشم تبدیل به سوت میشدن، یا دنیا رو برفکی و با لکه های سیاه یا زیادی پرنور میدیدم، حس لامسم طوری شده بود که حسش تا مدت ها میموند) درحالی که نمیتونستم حتی هیچ واکنشی بدم انگار ذهنم محو شده بود، چیزی که باعث بشه تا از جام بلند بشم طوری چشم هام سیاهی بره که با سر بخوام بخورم زمین، یا دو قدم راه رفتن یا از دوتا پله بالا رفتن برام طوری بشه که انگار ورزش سنگین کردم!! دقیقا علائم اضطراب رو بهم بده، با این تفاوت که بروزشون دیگه برام غیرممکن بشه

اگه بهم ریسپریدون داد دقیقا به دلیل این بود که فهمید اوتیستیکم؛ نه به دلیل هذیان!! من هم بعد از مصرفش فهمیدم چرا؛ چون نمیذاره دیگه بروز بدی اذیت شدنت رو با این که صدبرابر بیشتر داری اذیت میشی. یه جورایی این دارو برای اطرافیان فرد اوتیستیک مفیده نه خودش! بیچاره بچه های کوچیک و بی کلامی که باید چنین چیزی رو مصرف کنن...

میدونین مشکل دقیقا همینه!!! به امثال ما یعنی مثلا افراد اوتیستیک طوری نگاه میشه که انگار کلا نمیفهمیم، یا آگاهی نداریم، موجودیت نداریم و بقیه میفهمن و برامون تشخیص میدن

خدانکنه که یه روزی بقیه بفهمن اوتیستیکی... دیگه فرقی نداره اگه IQت 138 باشه یا مدرسه تیزهوشان رفته باشی یا دانشگاه توی یکی از سخت ترین رشته ها مشغول تحصیل باشی، فرقی نداره اگه قبل از 20 سالگیت چندین کتاب چاپ کرده باشی یا بالای ده تا مدال رنگارنگ ورزشی داشته باشی یا قبل از حتی ورود به دانشگاه مقالات پژوهشی چاپ کرده باشی و پژوهشگر برتر و جز ستارگان استانتون شده باشی... فرقی نمیکنه چی و کی باشی؛ دیگه باهات مثل یه بچه مهدکودکی رفتار میشه؛ مثل کسی که نمیفهمه، احساس نداره، درک نداره و...

و از طرف دیگه به دکترها مثل خدا نگاه میشه؛ انگار که دکتر بد نداریم، یا دکتر نمیتونه مرتکب اشتباه بشه

قصد و منظورم دقیقا شما نبودین... ولی دلم پره... خیلی پر... خیلی خسته ام از این رفتارهایی که میبینم...

از این که مردم من رو قبل از این که یک انسان بشمرن؛ به عنوان یک پکیج اختلال روانی میبینن... واقعا درد داره و هیچکس نمیفهمه چقدر...

بله امضام که هست؛ من همون کاربر jouojouo هستم